Over 'Onklare taal'

'Onklare taal' is de verzamelnaam van diverse tekstprojecten van mijn hand. Dit is de poëzieafdeling daarvan. Hier kan je zowel de laatste nieuwe gedichten als ook een selectie van oudere gedichten vinden. De weg een beetje kwijt? Deze link brengt je terug naar de homepage van 'Onklare taal'.

Overigens kan je hier gratis mijn poëziebundels downloaden in PDF-formaat: 'Epicentrum' (2012), 'Synaeresis' (2012), 'Subductie' (2013), 'Enceladus' (2015), 'Volterra' (2017), 'De snelheid van de duisternis' (2019) en 'Indiscrete wiskunde' (2021). Behalve 'Synaeresis', dat één verhalend gedicht is in twee delen, bevatten de anderen telkens een 30-tal geredigeerde en zorgvuldig geselecteerde gedichten, met duiding en een nieuwe indeling. In 2020 verscheen mijn debuutroman 'Fragmentariërs'. In 2023 bracht ik de opvolger 'Constellatie' uit.

donderdag 22 december 2016

Op overwoekerde paden

ooit worden wij archieven
en daarna niets meer
dan één voetafdruk
in het grijs van de maan

maar wat zijn we ermee
bij de aanblik van twee
verstilde meren waarin
we vissen naar sterren

we kunnen zeggen
"dit is zinloos"
maar van te veel spreken
krijgen we enkel dorst

vrijdag 9 december 2016

Clevsin

ik voel de avond al verkruimelen,
traag verstuiven in gulzige mist.
op elke pagina van de agenda
zit er ruis op het beeld, een
ultieme afwezigheid van inhoud,
alsof straks de nacht me het gezicht
zal ontnemen terwijl een god
met hoorns het stuur overneemt.

je wilde dit moment maar wat
een vuilnisbelt is het geworden
en ook ik heb fouten gemaakt,
gekauwd op glas, te lang
getwijfeld over welke tak
ik ging tooien met mijn fruit.
figuurlijk gezien, dat wel, maar
maakte dat het minder pijnlijk?

alleen in schemer herken ik nog
iets van de jongen die niet
wist van de droesems 's ochtends,
bij ongewenst vaal zonlicht
hij die astronaut wilde worden
maar bleef kleven aan de aarde.

dinsdag 29 november 2016

Trepanatie

Het sap is verhard
in de brede takken
en sinds de storm
is er weer een kat vermist
Dat is het echte verdriet
in totale alledaagsheid

Ik ben op post
voor niemand in het bijzonder,
draaiend met antennes,
dromend van frequenties
van goddeloze hoop

De waanzin is permanent nu
de orgels worden bespeeld
door een masturberende zot
maar corporate zag het licht
in boeddhisme op kantoor

Bij de dood niets dan korting
en aan de kassa ouderdom,
die demente dans van zakken
en haar waar het niet hoort

Er is een spijker
in ons schedeldak geslagen
en mijn vingers zijn zwart
van het gedurige delven
naar nachtelijke brandstof

De eeuwige lever
is ons helaas niet vergund,
flirten ben ik verleerd
maar voor bezoek zet ik
altijd koffie en koekjes
in zo veel woorden.

woensdag 16 november 2016

Hellion

De Mammon spreekt uit vele monden
de wervelkolom van het beest
trilt
want het jachtseizoen is open.
We hopen het uit te zweten
met onze armen over onze knieën

Elk jaar daalt de horizon
terwijl de weerstand vermagert.
De soldaten staan tot aan de lippen
in het vieze water
en God weent onophoudelijk teer.

Het kost negen maanden om een
mens te baren en één bom om
de klus te klaren. Maar honger
naar haat kijkt niet op een
paar longen meer of minder.
Dat zijn de accijnzen die we betalen.

woensdag 9 november 2016

Smeltwater

Vandaag lost op tot waar het licht nog reikt
en dan zijn er enkel nog de avondwolken.
November brengt in herinnering wat voortleeft,
ondanks alles. Ik kan goddank weer wenen -
het privilege van wie bloed en lymfe heeft.

Het zachtst is mijn oude huid aan de vuisten,
het hardst aan het fornuis van het voorhoofd.

Er hangt damp rond de lampen, als spoken
die niet weg te denken zijn. Ooit hield ik
in het najaar enkel handen vast. Nu is er
rust, en routine. In de verte start een auto,
maar mijn jaagpaden zijn verlaten,
en nergens ritselt er iets in het gras.

vrijdag 28 oktober 2016

Volterra

nutteloos vlees groeit gestaag
mee met onze dragers.
het sublieme is de fata morgana
van de eenzame psychiater.

intussen neem ik pillen, want
ook ik eer de wetenschap
vanuit mijn zetel, ook ik
ben 's nachts nooit meer alleen.

soms lijkt het exces alles wat nog rest,
en word ik enkel rustig van ruïnes.
dan weer verlang ik
naar de val van onze koningen.

dinsdag 18 oktober 2016

De ster

elk gevoel heb ik weten ontstaan
en voelen sterven alsof elk seizoen
een herfst was in versnelling -
stilstand was nooit een optie

de huizen buigen zich over elkaar
het schervengerecht komt samen
en zelfs dronken gefluister
wordt voorzien van muziek

ook 's nachts verguldden bladeren
en veranderden dieren van vorm
- dat dicteerden de uren die we stalen
als architecten van verhalen.

buiten stroomt de wind synchroon,
binnen worden nieuwe einders zichtbaar,
gemaakt met enkel een spel
van schaduw en van stem.

zondag 9 oktober 2016

Voronya

Angst vernauwt de mond
legt boeien om de schedel
Een dief die door muren
wandelt met zwarte bloemen.

Een vibratie boort zich
door de grond en de huizen
holt de ogen uit en
vijlt de tanden bij.

De trom slaat traag
in de maat van de terts
en maakt iets anders
tot zijn eigen hartslag

zondag 2 oktober 2016

Vlaanderen.exe

poets je tanden, wees op tijd 
betaal je belastingen, 
wees een heer in het verkeer. 
en je bent geen racist, nee, 
maar ja 
je snijdt onverdoofd het ijslam 
voor het eucumenische lentefeest 
van de kleine maar die islam. 
koop de krant 
drink je koffie, eet je biefstuk, 
kom op straat voor onze normen en waarden 
die je niet eens kan schrijven. 
doe aan sport, 
speel gezellig mee, 
masturbeer in de douche, 
deel belegen wijsheden via e-mail. 
het weer is goed, 
klimaatverandering is nep 
en wie kan die stomme panda's wat schelen. 
zeg dat het om te lachen is 
geloven is voor idioten, 
zet je in de zetel, 
bekijk een kookprogramma voor senioren. 
wat je hebt gehad, 
kunnen ze je lekker niet meer afpakken, 
en nu is de zon onder
 - alweer een dag voorbij zonder twijfel 
alweer niet gebeten in een kussen 
om niet te brullen van de pijn.

zaterdag 1 oktober 2016

Non sequitur

de wijsheden van gelukskoekjes
worden gekoesterd als kralen.
en ik zit er gewoon bij,
plaatsvervangend zwijgend.

heb ik gisteren de foute blog gepimpt
of waren m'n zinnen te lang
voor de tapenades van de heren en dames

was het niet Kant die zei
elk boek moet een doel op zich zijn,
nee? ik heb het verkeerd voor,
de ego's weten vast wel beter.

(eigenlijk komt talent niet bovendrijven
en hoe, hoe zou je het ook weten als het meeste
zout wordt op de bodem,
wrakken van ambitie en van overmoed.)

wat hebben we aan romantici
als er empowerment is van sentiment.
ik tel atomen, ik meet de afstand
van de oevers tot de bodem.

maandag 26 september 2016

Gordiaan

Soms komen de knopen los
Met een zucht slaat de machine
een lagere versnelling aan.

Soms is een plein een zee
Een trap een dok
en ben ik maar visser

Nu en dan is nabij zijn
voor morgen al gevoeld
nog voor het plaatsvindt

woensdag 7 september 2016

Larkin

Uit beide kamers komt het nieuws
met één seconde verschil
of ligt het soms aan m'n oren?
De lift komt naar beneden
en dan stijg ik langs muren.
Het is zes uur: geen tijd
om goden te baren tussen
de potscherven van de werkdag.
Ergens sist een pan vlees,
vloekt een huisvader vulgair
en ik ontlaad mijn boodschappen.

donderdag 1 september 2016

Volta

je hebt hier eigenlijk niet de juiste woorden voor.
het zijn er altijd veel te veel of ze vallen
verkeerd neer. of ze komen eruit alsof het niet
je stem is, niet mijn stem die spreekt, maar
een ongehoorzame vertaler.

en toch probeer ik tegen cynisch weten in,
toch zoek ik nog hoe je dat alweer zegt zonder
het bijzonder te laten klinken. iets simpel als
je hebt een leuke lach, je bent zacht
ondanks je kennis van pijn en spijt -

en zo hoop ik is duidelijk dat ik jou even fijn vind
als dat ik sonnetten liefst zie opbranden in benzine.

woensdag 24 augustus 2016

Augustus

er begint goud te komen in de hemel
en rood in de ogen tegen
de ochtend nadat de nacht
een paar bladzijden opschoof
door woorden te blazen tot glazen
die nog gevuld moesten worden.

in dit huis klinkt nu gelach
als ijsblokjes in soda
of het omzichtig trippelen
van een kat over parket.

augustus rekt zich uit, ont-
sluierd en zorgeloos, altijd
weer een einde maar steeds
meer een begin.

zaterdag 20 augustus 2016

Lethe

Alle stappen die we zetten worden vergeten
De muren die we beschilderen vervellen
en het pleister pelt weg van het plafond

Het weten wordt weggeslepen, dag na dag
na dag na nacht,
en daarna verzinnen we iets nieuws

We dansen om de restanten van gisteren
gedestilleerd tot pilvorm
en ontdoen ons van de toekomst

dinsdag 9 augustus 2016

Anattā

er is geen zelf -
ook niet wat je zegt.
er is wel zout,
kristal en glitters,
de kralen waar
ze mee verleiden.
tot ik uitgezaaid
hang in bars en glas,
tot enkel het hart
nog moed durft tonen.
dan zijn melanomen
onze constellaties
en ons samen ademen
een nachtelijk gedraaf
langs dreven en kanalen.

maandag 1 augustus 2016

Vont

dit is je naam, dit is
wat ze zeggen, het bed
waar ze je in leggen,
de vlaggen die je dient
en de verhalen die ze
over je vertellen.

het is goed dat ze er zijn
voor ons allemaal,
de prikdraden, de grenzen,
de wolfsklemmen, de woorden
van je bazen en je beulen

het is goed om enkel het heden
te hoeven kennen, en om
het verleden op een postzegel
af te beelden in twee kleuren.

dit is nu jouw naam,
die staat op je contract,
je ticket van de supermarkt,
je belastingbrief en je
lidmaatschap van de gemeenschap

het is goed dat dit
jouw naam is, jouw steen,
jouw ketting die de onze
nader komt, onze waarheid,
voortschrijdend door blinde aarde
immer voorwaarts

donderdag 7 juli 2016

Tot de Russen komen

ik droomde een nieuwe liefde
in een bezette stad, ze was
dertig en ze was grappig
straten waren opgebroken
nachtwinkels onze kerken
terwijl trucks met tanks
postvatten tegen nakende
aanvallen. we wandelden over
sporen en door het volk
en alles was chaos buiten
onszelf. op het einde was
ik haar kwijt en wist ik
zelfs haar naam niet meer.

woensdag 22 juni 2016

1969

Stenen spreken
niet meer, sterren
staan te ver
van de kosmodroom

Ooit was men nog
mooi en onwetend
Nu kent men de
prijs van alles

Het is de metastase
van de mens tot
ontwerper
verwerper van grenzen,
wichelaar van het haalbare

In de voorsteden
rijzen rijen hagen op
In de voorsteden
wordt men grijs geboren

donderdag 16 juni 2016

Berlinette

Regen op de Alexanderplatz
koffiehuizen dampen hun mensen uit
en buiten luwt het verkeer

De zomer is nog een verre vijf
dagen veraf, enkel waterverf
en wijn verwachten haar komst

Een meisje danst op haar balkon
op Griekse muziek en ik, ik
vraag me af wat mij nog toekomt

zaterdag 11 juni 2016

In het binnenste heiligdom

wij waren van de laatste generatie
die nog hoorde van Golgotha
en God
die het gordijn scheurde van
zijn synagoge
toen zijn Zoon gebroken werd

ik dacht aan dat verhaal
toen ik als tienjarige
kroop achter het doek
om de dopjes te schroeven
van de bakken frisdrank
om een wedstrijd te winnen

God vervloekte me niet,
en ik won de wedstrijd niet
De jeugd van tegenwoordig
heeft geen notie
van wat gelijkspel betekent.

donderdag 2 juni 2016

Beenwit

een mens is een persoon
een mensenmassa is
slechts bleke gelatine

het lied van de hoogoven
buldert boven alles uit
en dwingt ten dans

zwarte sneeuw valt omhoog
en sissende huid knispert
het afval ligt behangen
over de planten en struiken

dinsdag 24 mei 2016

Apartheid

God is weer verrezen in vreselijke metaforen
als de marktconforme man

zijn spookbeeld is het merkteken in het glas
de filters in foto's
en citaten van celebrities

Zelfverklaarde grimmigaards
maken zich daar graag vrolijk in
maar ik heb er de pest in -
Het min of meer, het ongeveer,
het eisen van het exacte waar dat niet kan

Weet: dit is een kleine God,
blij met zelfingenomen middelmatigheid
theatraal schreeuwend naar de hemel
maar tot aan de enkels verzonken
in de stront.

maandag 9 mei 2016

Grote Mandrenke

(Dit is een vertaling van 'Grote Mandrenke', een gedicht dat ik schreef in juni 2015, met als inspiratiebron de vloedgolf van 1362 met die naam en de EP van de Duitse band Troum die er op gebaseerd is. Dank voor de vertaling aan Konstantin om de roestvlekken uit mijn Duits te poetsen!)

Ravenspurn

Es beginnt immer mit Regen
mit weder Anfang noch Start
In der Stille der Nacht,
wenn der blasse König träumt

Ein namenloses Ungeheuer
nähert sich aus der Ferne
aber das Unglück
bleibt nie weit entfernt

Kirchen brechen zusammen
Kuppeln stürzen ein

Dunwich

Im Hochwasser ist Haar
nur Alge
Häuser werden Treibholz
Häfen werden Schlamm

Der blasse König hat beschlossen
die Menschen aufzuwecken
Mann und Tier ertrinken
und Tinten fließen weg.

Wahnsinn entsteht
und färbt alles schwarz und blau und weiß

Südfall


Dies sind die Hassgezeiten
das Ende der Vernunft
Hier regiert die Wut
völlig losgelöst

Wörter werden Klänge
Schaum steht auf den Becken
Der Riesenkrake taucht hinauf
Ein Sediment von Teer
klebt an den Fingern und Füßen

Die anderen sind schutzlos
aus ihrem Bett gehoben
und in die Gräber gelegt
Ein Schaufenster zertrümmert
Radio Mille Collines ist an
King wiederbelebt den Tod
et in Gethsemane ego

Niedam

Ein Quantenereignis im Geist
als Kennzeichen des Grauens
Doch der blasse König lebt noch
auf Zellebene, drohend
mit den weißen Filamenten
das Vernichten des Trinkopfers
aufzuhalten

Die Alpträume nehmen Gestalten an
von böswilligem Fleisch

Rungholt

Meine Visionen vom Tod und Ich:
Ich wollte mich bestrafen
Geißel Gottes, Gesell
der ersten Stunde
Das hätte weder
haltbarer als Bronze sein
noch die Herrscher in Zweifel bringen müssen

Es hätte nur etwas mehr
sein dürfen als ich war:
mehr Stein
und weniger Hunger

zaterdag 30 april 2016

Blackout

de oude dag ontsnapt,
haar atomen losgemaakt
en met de wind
als pluis verdreven

wat rest nu nog
op de bodem kan worden
tot koraal of zich
neerleggen in het zand

nu roert zich even niets
en liggen zelfs
de wijzerplaten stil
bij hun eigen wake

vinger voor vinger
schuifelt straks
de nieuwe dag
fluisterend uit de spanten

dinsdag 19 april 2016

Ens inerrabile

Dit is ik
Dit is van mij, dit
graniet, dit erfstuk.
De jaren zijn samen-
gedrukt in platen
en in lagen.
Dit is zuiver
concentraat van taal
van wie ooit
vriend was of niet.
Wie ooit sliep
aan mijn tafel
of hevig danste
met mijn krans
-slagader.
Dit is ik van
dat bloed, dat
koortsig ruisen,
dit stollend
denken in kringen.

vrijdag 8 april 2016

Nooit meer slapen

nacht ontmantelt dag,
de zware
lettergrepen
regelen het verkeer
de ademhalen, maar
er kan goddank ook
pauze
genomen worden. schade wordt
opgemeten en gecatalogeerd
in hotelkamers en toiletten,
aan balies en banlieus.

nu nadert het diepste
punt van drenking,
de spookminuut
van Parmenides in
en rond de Périphérique

nooit meer slapen
is iets voor jonge mannen
en vrouwen vol van hoop.
voor ons is het pek
en de somberheid van
gedachten die men nooit kan delen.

woensdag 30 maart 2016

Gewitter

Men zegt dat de hemel
donker is en onweer
onderweg is naar het land

Maar hier bij ons is enkel mist

Sommigen bidden tot
hun God van stilte
tot hun knieën schilferen
Anderen wenden zich
tot tirannen van tin
met de zotskap op

Onze daken zitten dicht
en van zon noch maan
is sprake

Zonderlinge muren weren
het geklop van profeten
en het gezang van veren

Aan de vogeltjes zal
het allicht niet liggen

donderdag 24 maart 2016

Asiel

kom onder het deken,
kom in de kamer, kom alleen
en naamloos als omtrek
en zeg niets, laat
de wanhoop gewoon varen.

laat de plaat afspelen
tot enkel ruis en regen
het behang kunnen strelen.

zoek me op als de
eerste bladeren botten
en je terug dronken
de dingen wil bekennen
mompelend in m'n hals

vergeet even dat
in de lente ook bommen
bloeien als nooit voorheen.

donderdag 17 maart 2016

Roche-limiet

een mens kennen is elke vouw
herinneren van het binnenoor,
elke voetstap kunnen vinden,
zien hoe de adem
de rug buigt tot beweging.

dichtbij zijn is bijna
niet te verdragen, de vrees
te raken aan tere leden.

een mens totaal kennen
is vertragen in een baan
die enkel kan benaderen.

dinsdag 15 maart 2016

Het is zo vermoeiend

Wat moet een mens
met al die trouvailles
van mislukte troubadours

Die dichters die nooit
een echt gedicht gelezen hebben
maar onbeschaamde aanspraken maken

Het zijn de sokken in sandalen
van burgerlijke vandalen,
de opgedroogde vlekken zaad
op de vloer van de parochiezaal

zaterdag 12 maart 2016

Himmelhoch jauchzend



zo hoog de hemel zo
diep
die moordkuil van
verbrande verlangens,
met dieven die somber
staren in de vlammen.

zo onverbrugbaar de afstand
door weerstand,
en toch verstond ik jou
en jij mij en toch
deed ik je nog huilen.

zo sober de spijt,
de rouwrand onder de nagels
die de hoed vasthouden
terwijl ik kijk
naar een doorzichtig graf.

woensdag 9 maart 2016

Thuis



dit leven is een wandeling
in ellendig knellende schoenen,
gebak op zondag
en boetes voor het bestaan.

we zijn bedorven en ongelukkig,
gesplitste kernen
van hete eenzaamheid
maar weet dit: ook banaliteit
is echte pijn.

ook van zelfhulpboeken
wordt een mens versleten

vrijdag 8 januari 2016

Absolutie

Over waarom ik enkele maanden stilte inlas.

Ik ben een zoeker. Aan de binnenkant van mijn schedel tast ik voorzichtig naar nieuwe gedachten, indrukken en vonken. In een mentale ruimte die zo groot kan zijn als het universum zelf, kan ik wandelen over uitgestrekte heuvels waar het enige wat het wit van de sneeuw het wit van de mist onderscheidt, mijn zelfschets is. Het verlangen om de wereld in me op te nemen is nooit groter geweest dan het verlangen om zelf een wereld te maken en daarin weg te zinken. Vandaar dat ik als kind gefascineerd voor tv zat voor de reeks 'Odyssey', waar een jongen in coma door zijn eigen droomwereld wandelde, of hoe 'The Cell' de binnenwereld van de geest in hevige kleuren en met symbolisch spektakel tot leven bracht.

En nu, nu het jaar al een paar dagen oud is, zit ik opnieuw neer in de zetel en denk ik na. In de beste traditie van het boeddhisme probeer ik bewust om geen demarcatielijnen te trekken over datums en gebeurtenissen. Ik hoef geen synthese te puren uit de opeenstapeling van feiten die ik geleefd heb en de daden die ik gesteld heb. Want niet alles daarvan is fraai, laat staan dat het dingen waren waar ik naar uitgekeken had. Maar dat is niet per se slecht. Ik had ook niet gedacht dat ik in 2015 zo veel ging lezen of dat ik tegen het einde van het jaar mijn liefde voor film zou herontdekken. Dat mooie muziek me dieper kan beroeren dan ooit en dat ik het minder belangrijk vind dan ik gedacht had om op weinig podia te staan.

M'n ogen glijden af naar de kleine kerstboom op de salontafel, die verstikt is in slingers licht, compacte kerstballen en nepvogels. Hij is lelijk maar hij is prachtig, dat trots stuk kitsch temidden van m'n tijdelijke woonkamer waar de meubels te dicht op elkaar staan, de vloer een vuilmagneet van vinyl is en één van m'n gordijnen permanent scheef hangt. Maar het is de kamer die ik nu bewoon waar het lichaam in zit dat zichzelf bewoont en dat is belangrijk om geen enkele andere reden dan dat het er voor niemand meer zal toe doen dan voor mij.

Bij de kerstboom staan twee ruw-porseleinen ijsberen, een geschenk van mijn ouders toen ik begon te avonturieren in bijberoep en die nu goed passen bij de stilte die hier heerst. Die stilte mag nog even aanhouden. Voor het jaar dat voor de deur staat, ben ik van plan niet te veel woorden te verspillen op papier of wat daar digitaal voor doorgaat. Dat is niet omdat ik niets te zeggen heb, maar omdat ik me wil kunnen focussen op wat er nog meer toe doet.

Het is geen geheim dat ik een warme fascinatie koester voor oorden als Antarctica, de Sahara, Groenland, Mars en de ruimte. Misschien is het een chronisch geval van het gras dat groener is aan de overkant. Als ik daar had gezeten, dan zou het drukbevolkte België me misschien veel meer aanspreken. Maar opnieuw: het draait om ruimte, of beter, om vorm en leegte. Ik wil de komende maanden niet de druk voelen om toch maar weer iets online te zetten, gedachten te delen met de wereld of om mee te racen voor aandacht.

Ik sluit niet uit dat ik zo nu en dan de digitale stilte doorbreek maar ik blijf hier voorlopig nog even zitten in deze zetel, terwijl dag langzaam avond wordt, de lichtjes van de kerstboom feller worden en m'n gordijnen nog altijd scheef hangen.