Over 'Onklare taal'

'Onklare taal' is de verzamelnaam van diverse tekstprojecten van mijn hand. Dit is de poëzieafdeling daarvan. Hier kan je zowel de laatste nieuwe gedichten als ook een selectie van oudere gedichten vinden. De weg een beetje kwijt? Deze link brengt je terug naar de homepage van 'Onklare taal'.

Overigens kan je hier gratis mijn poëziebundels downloaden in PDF-formaat: 'Epicentrum' (2012), 'Synaeresis' (2012), 'Subductie' (2013), 'Enceladus' (2015), 'Volterra' (2017), 'De snelheid van de duisternis' (2019) en 'Indiscrete wiskunde' (2021). Behalve 'Synaeresis', dat één verhalend gedicht is in twee delen, bevatten de anderen telkens een 30-tal geredigeerde en zorgvuldig geselecteerde gedichten, met duiding en een nieuwe indeling. In 2020 verscheen mijn debuutroman 'Fragmentariërs'. In 2023 bracht ik de opvolger 'Constellatie' uit.

vrijdag 21 december 2018

De kleine koningstuin

hemelsblauw was de geborgenheid
waarin mijn witte jongensrug zich kende
en zich voor het eerst rechtte

vandaag staan mijn vuisten vol
met de rode letters van de boete
en zijn mijn palmen bloedloos

maar ondanks het verlies, het wiel
dat eindeloos maalt aan het lichaam
weet ik nog steeds de weg terug
naar die argeloze einders van toen

dinsdag 4 december 2018

58,933

De hemel is vandaag kobalt met witte suikerspin:
een idyllische spiegel boven een barstende stad.
Terwijl de commandanten hun centen tellen
probeer ik zorgvuldig alle leugens te zeven die ze vertellen.
"Goede moed, broeders," zeg ik, moedeloos en radeloos
want woorden lijken vruchteloos geworden
als lucht die recht uit mijn longen is gezogen;
om te ontsnappen in een hemel van kobalt.
Misschien leeft daar nog wat ijle hoop op beterschap
Misschien kan ik er leren eten van wolken
in plaats van gedwongen zijn te vechten in de hel.

dinsdag 13 november 2018

Raket

Als kind lag ik in het gras 's nachts
terwijl grote mensen lachten en dronken
Ik was elders, tijdloos, ogen open
ademend tussen sterren en planeten

Alleen het heelal was ruim genoeg
voor mijn eindeloze gedachtedrift,
alleen de ruimte kon de ijlheid bevatten
van kinderlijke transcendentie

Als man lig ik in bed als gehangene
met gebogen knie, wachtend op een visioen
Het plafond is aan de lage kant
en heeft me in elkaar gevouwen als een krant

Maar als ik de ogen sluit,
dan keren de sterrennevels terug
Dan sluip ik langzaam uit mijn schulp
en beman ik weer mijn oude ruimteschip

dinsdag 30 oktober 2018

De kooien van zeldzaam verlangen

De ene tuin is afgebrand
De andere boomgaard onder water
Hier ontsnapt geen niemand meer

Ooit had ik ogen en vingers
bezield door een veel te kleine mond
omringd door mismaakte vliegen

En er was m'n hoogstpersoonlijke porno
in herhaling op een chat

Nu is er enkel nog de nieuwsgierigheid
die ruikt aan de staven van de lelijkheid

maandag 29 oktober 2018

Het oliesel van Cyriel

In het midden is het lauw en warm.
Armen en benen komen in beweging,
dekken dekens over de radicale diaken
en verzaken aan hun eigen moeders.

We veroordelen vers gekapte jongens
in knappe hemden en staalhelmen
maar negeren de tulpenbollen onder de grond,
die bleke wortels van de erfzonde:
de onopgedolven kleine Adolven.

Op tv spreken de intellectuelen
dat het meevalt, dat we lief moeten zijn
voor die mestvaalt, die berg aan excuses
die droomt van standrechtelijke executies

Maar het volk, dat ben ik toch ook
dat zijn wij ook, verwijlend in hoeken
en kanten, en cafés en achter boeken,
de mensen die mens willen zijn,
met dromen die niet passen in ijzeren matrijzen

dinsdag 23 oktober 2018

L-Isla

De einder nodigt uit tot kijken
op rotsen en stoelen en kastelen
over het veld van de zee,
verenigd met voorvaders

Sappho dacht het, Augustinus ook,
Erasmus en Gertrude, Goethe
en de romantici: onbevattelijkheid
is een nederig bad

De tijd schakelt ons gelijk,
los van stoom en spaan en stroom,
want ondanks alle meanders
blijken we begrepen in één verandering

zaterdag 13 oktober 2018

Degeneratie

wat kan je doen als de necrose
begint in het binnenste rood
of als je al forfait moet geven
tijdens de geboorte van het feit

waarom wandel ik achterwaarts
het donker tegemoet
en is het wetten van een mes
geen waarschuwing maar een welkom

woensdag 12 september 2018

Glasbreuk

De snelheid van de schemer
beneemt ons onze woorden
Lampen worden strepen
Straten beginnen te beven
en hoofden worden geleegd

De vensters van Duchamp
cascaderen naar beneden
en enkel aan de scherven
gloeien nog de gensters
van een stervend licht

maandag 20 augustus 2018

Kingstown

een naamloze koorts welt huilend op
en breekt hevig zwetend uit alle poriën
op het trottoir liggen droge takken
met dode vingers vlakbij water

leugens komen als lawines
tot de monden ervan overlopen
en we ziek geloven gezond te zijn
terwijl de gezonden hun oren
volproppen met was en zich
in windsels wentelen als mummies

een vetberg die internet heet
komt alles-etend voorbij,
u bent de duizendste bezoeker
in Duitsland wonen geile dames
één simpele truc
Luc uit Zedelgem weet het beter
XD XD XD
tienertwitter is lit
en fascisten houden niet op met lispelen
ik geef mijn pornocollectie weg
ik slaap met honden
vaccinaties veroorzaken priapismen
en snazzy foto's voor je jazzy SnapChat

en ik,
ik kantel op mijn knieën
de waarheid wurgt enkel zij die het niet verdienen
niet de dieven of diplomaten
of de hogepriesters van het boze woord

dit is hopeloosheid in 1080p HD
of de strandstoelen op de zinkende Titanic
herschikken als ikebana
voor we tegen de vetberg varen
vergaan in het zwarte water
en of er nog saus op moet?

maandag 6 augustus 2018

Heliosfeer

Mens en dier liggen ter aarde
in de oranje kruimels van de hemel
met groene gensters van dorst

De halmen staan doodstil
onder een wassen lijkmaan

En wij, wij lijken hier niet voor gemaakt
terwijl de stagnante lucht zingt
en de adem uit onze monden zuigt

Kinderen prikken putten in tarmac
en de bossen fakkelen af als droge tabak

zaterdag 9 juni 2018

De Latemse school

Hier leeft men in het verborgene
met paard en bos en witte tenniskledij
golfkledij, witte muren, ballen
en enkel goeie witte mensen

Hier huizen de Fremdkörper van de ziel
die ons land naar de schemer leiden,
anoniem en anemisch, genietend van witte wijn
of een witte lijn

Hier gloeit de verbeelding wit-
heet en zie ik hoe men zit in deze kasten
uitdijend in rijkdom en in ongeluk
En mijn geloofsbrieven zeggen:
er zitten barsten in het porselein.

Wat ons tenslotte allemaal bindt is honger
en golfballen op de maan
stralend wit als wit op zilver

zaterdag 19 mei 2018

Wellenenge

ik zag het oranje halogeen
de lijnen in je voorhoofd
als symbolen voor de nacht

waar gehangen bruggen rusten
maakte ik een onverstuurd bericht
en viel enkel fictie

waar het licht scheen
bleef enkel een aardedonker gedicht
- hard verstopt in zacht

ik zag de uitgeblusten
en op arduin lag ik verdoofd
verstrengeld met jouw corrosie

zondag 15 april 2018

Wanneer ik

wanneer ik ooit
en ik wil weten of het nooit is
want dan kan ik stoppen
en in mijn bad van bloed stappen
arrogant als Seneca

wanneer ik ooit
of geef ik mezelf dan maar uit
als de charlatan die ik wellicht wel ben,
als randgeval in eindeloze coulissen
of slachtafval van de papiermolens

wanneer ik ooit
wanneer ook dat onverdiende geluk
dat altijd anderen lijkt te treffen
wanneer houdt het op met regenen
van ongevraagd advies

wanneer kan ik vermorzeld in de gracht plaatsnemen
- m'n doodskist neem ik zelf wel mee,
zoals Maximiliaan in zijn laatste jaren -
en aftellen naar de
septische
schok

wanneer mag ik omringen in liefde
zonder omwegen en in gedachteloze naaktheid
wanneer wis ik dit uit
wanneer wist ik dat het dit was
wanneer het bed
wanneer de woorden vanzelf ophouden
in plaats van oneindig te prolifereren
in stochastische permutaties
en cryptes van ongeboren koningen

maandag 19 maart 2018

Terhulpen

Er zit een barst in mijn mond
van een klok die te volmaakt tikt
Mijn armen hangen over de randen
en m'n ogen zitten vol mos
en kreupelhout. Een ziekte
vol liefde wormt zich traag
door klieren en late impressies
van post-coïtale vluchtpartijen.

Eén vinger trommelt in morse
zijn eigen nukkig soort jazz.
In één oor sijpelt helder water
en uit een ander oor komt stoom.
Dood als Marat zit ik verborgen
en tel ik slechts de spoken
die hier huizen in elke vale hoek

maandag 12 maart 2018

Edelgas

Hij kijkt omhoog,
het haar gewassen in het vuur van de tijd,
steeds hoger, boven de daken en torens
vanuit de diepte van kanalen
met water zo hard als de ruimte
en bruinsteen van Duits expressionisme

Hij ademt vrij
met veelkleurige tanden
en gaten in zijn ruiende vederkleed,
maar wat geeft dat nog
in deze automatisch aan- en uit-
geschakelde nachten

Hij wint aan hoogte
voor niemand in het bijzonder
als een omgekeerde meteoor
in zijn zelfgemaakte holoceen,
een altijd uitdijend venster
in de tijd,
een vrijhaven van het denken.

vrijdag 23 februari 2018

Flexdesk meetingruimte

te laat in grote gebouwen
te klein zo over dat enorme plein
maar ook in de hoofdstad hou ik vol
want stenen zijn gewoon wat ze zijn

alles is ironisch buiten geld
en Babylonische kantoren, die wachten
slechts op het bewijs van hun overmoed
dat komt in hels verlichte nachten

ik spreek zakentaal in glazen kantoren
en we delen koffie en jargon
mijn laattijdigheid wordt me vergeven
want dit is het goede perron

vrijdag 2 februari 2018

20kHz

jij bent helemaal alleen in je olijfgaard
en ik zit aan de oevers van de tijd
te contempleren of ik het echt waard
vond. en het antwoord is ja, zonder spijt

een miljoen keer ja
een miljoen keer meer beschermend strelen
een miljoen keer meer de avonden stelen
een miljoen keer in een oneindig wiel
in het karmijn van een zomeravond
en het opaal van een wintermorgen

wij weten allebei -
ik heb een zacht hart, geen zucht
die me ontgaat, geen oogopslag
die ik me niet kan voorstellen
die jij had kunnen maken

ik had je de vreselijkste gift willen geven:
mijn alles, en alles in een baan daarrond
m'n mistbanken van gedachten
en die zachte embers in mijn wake

in plaats daarvan wandel ik nu des nachts
en wentel ik me langzaam om in bed

woensdag 17 januari 2018

Middelpunt

Concentrisch neem ik toe, terwijl het vuur verkilt tot kolen
Ik zet de zotskap op om te lachen als een doodskop
totdat ik m'n longen zelf hoor fluiten in nieuwe melodieën
als echo's van het grootse dat ik ooit beoogde.

Ik wil slapend liggen op een brug in een garage
waar een garagist mijn sclera vollopen laat met motorolie.
Ik wil in een boom zitten, eindeloos wijs en vredig
maar ik heb hoogtevrees en moet tenslotte toch ook eten.

Omklem me als het nacht wordt in deze wachtkamer,
wees niet bang als ik je omvat als een geduldige wachter.
Morgen zal ik wel weer iets hebben om over te lachen
ook al worden de echo's elke dag zachter en zachter.

donderdag 4 januari 2018

Zwart zand

De muren groeien gestaag
zij buigen zich over het hoofd
terwijl de uren één voor één
wegsijpelen in duisternis.

Vriendschappen in het voorgeborchte
wrikken zich los
Zij worden weggespoeld door entropie
en maken plaats voor nieuwe passanten

Hier moet ooit meer geweest zijn
dan zwart zand en diepe nachten
En hier komt ooit een dak terecht
waaronder we samen zullen slapen