het gedijt in duisternis en lichtdozen
het sijpelt in het grondwater met vingers
van vuur en van ijs - altijd ziet het
alles. een soort van absolute grondtoon
als je de juiste restanten combineert
en dan de dia's in je projector plaatst
het dijt uit en duwt weg hoewel
dat niet is wat men zegt
krachteloos als losgemaakte knikkers
zijn we over de vloer gekletterd,
onze gebroken harmonie aanzien als
uiting van vrijheid, maar mijn geheim
is dat ik altijd al dissonant was
het fluistert infrasoon, ondergronds
het heeft geen huis buiten
waar geen huis kan zijn
het dringt niet door tot de instituten
de gestelde lichamen die gesteld zijn
op hun eigen middelmatigheid
ook de taal is plat geslagen
elk woord verwrongen tot zijn clown:
eigenzinnige eenheidsworst, banale spitsvondigheid
vertrokken genegenheid en oppervlakkig onderzoek,
nostalgie van het nihilisme
het krast mee met de vogels op het dak
maar het is 's ochtends weer vervlogen
