Verlangen naar een land

van hier wil ik niet zijn, van waar

dat weet ik niet. het is me nooit gevraagd

en men gaat maar uit van dingen,

ook al groeien ze slecht in deze aarde

en ben ik te oud om me te laten ringeloren

als een soort horige

- zie je ik was nooit bestemd voor de export

ik glinster nochtans van verlangen

naar een land waar iedereen zachtjes

ongelukkig is net als ik

maar nee, ik woon in een schaamstreek

dus ik bewerk dit land

keer op keer aan tafels en in zetels

in zelf-emergente permutaties

ik ben een vreemdelingenlegioen,

een onwillig publiek, een vermiste 

boer die het vertikt om te oogsten

maar zaait, zaait, zaait en zwaait

naar de sterren met zijn zeis.

Tegenspraak

het begint met beesten

het eindigt met beesten

nooit met de besten

honden brengen de hitlergroet

ratten ruiken hun eigen stank

en verspreiden hun pest als waarheid

ze likken gretig legerlaarzen

van Lüger-verzamelaars

ratten ruiken hun eigen stank

volop wordt de tank bemand

hier de shitposts, daar de potshots

een man met afhangende mondhoeken

roept zomaar wat naar zijn tv

een goed geklede sofist pist

live over een journalist

maar gelukkig heb ik nog het recht

om te spreken tegen vale muren 

Mythastase

Dichters nemen ontslag

van Nusantara tot 't Schoon Verdiep

- alsof men voordien van Diepenbeek

tot Patagonië überhaupt nog poëzie las

Want de goorste Lubyanka van de geest

is vergetelheid, gemaakt in het kringelen

van duizend lange sigaretten

van sinistere fantomen met grote kepi's

Batavus Droogstoppel is hofmeier hier

in dienst van miljardairs uit stripverhalen:

Mark Goldfinger, Jeff Luthor, Elon Freeze

Dichters gaan overstag

of zitten als ratten in de val

in corrupte kermissen met uitgezakte winkeldochters

Van Waikiki tot Washington en van

Wellington tot Juneau wellen woorden overal op

om het luidst en om het hardst en niemand lacht

behalve de spoken met hun grote kepi's

lol

lmao

Neom

mijn dagen zijn een olievlek

ik drijf boven op laagtij

en spiegel des nachts de sterren

in mijn dromen ben ik briljant

een duivelsviolist en vagant

overdag overschouw ik

het schuim op de baren,

de duizendkoppige dwazen

die zich telkenmale aanmelden

in tweestapsverificatie

er is een brandende oceaan

vol menselijk afval

er is zo ontzettend veel

van alles wat slecht is

Markt Rutte

er zit weer polio in het rioolwater

maar die verstoort de markt niet

gasbedrijven drijven mensen tot dakloosheid

maar ook zij verstoren niet de markt

de pensioenen zijn maar een aalmoes

maar de markt leeft onverstoord

een duurzaam dieet van ideologie

een levenspad van opwaarts falen,

een medeleven parallel aan vermogen

maar wat is-ie verdomme een gewone

jongen op de fiets gebleven 

Verordening

Wij hebben helaas uw schrijven ontvangen

Uw aflijvige rente is verbeurd verklaard

en u betaalt omdat het kan

U heeft een penale boete

U zit in het debielste percentiel

U bent weerhouden 

omdat u een dom gezicht hebt

U mag niet langs Start

U hebt nul volgers op Instagram

Krachtens koninklijk decreet per kerende post

bent u niet langer een mens

De darm der wet heeft u gesorteerd

(ten derden male kwam Christus te vallen)

Het jongste gericht is gepersonaliseerd

en afgestemd op onze vermolmde radio's

Wij verheugen ons in uw overlijden

('s Nachts komen we uw vingers breken

één voor één)

Met de diepste minachting 

Zomerspelen

Het voordeel aan de hitte is de stilte

Geen steen beweegt, geen motor tikt

De vergadering gaat niet meer door

Zelfs mijn aanwezigheid is niet vereist

Tijd is slechts een zonderling gegeven

- een stapel los geschudde speelkaarten

Vandaag het gewaad van de hiërofant

En morgen hang ik ondersteboven aan een boom

Vaart

Ik sluit terug aan bij mijn oude verhalen

in deze straten weet ik waar het wegdek golft

en hoe de bladeren vallen van de platanen

Langs de zwarte kanalen liggen nu kilometers fietspaden

maar de grauwe wijken ernaast zijn niet geweken:

mijn geest is geen plaats voor gentrificatie

Er bromt een baslijn uit mijn fiets

en ik denk aan verlichting na de balzaal,

het swingen en het nazingen in de oren

In de stad heb ik al twee keer rond de maan gereisd

en overal onwetend verstekelingen opgepikt,

gedachten die gegist zijn tot geschiedenis -

études van straatlampen en gehavende façades 

Nieuwe industrieën

1

Hier stonden pompende fabrieken -

mythische titanen met aristocratische namen:

de Midas van het roet, de Rheia van het roest.

Noeste arbeid voedde hun monsterlijke monden

met kolen voor verkoolde goden

2

Hier was grijs beton en hing beige behang,

met hun eigen stank van plastic

en geel-gerookte bureautafels in vale lampen.

De jaren '70, maar dan voor eeuwig,

een parking waar het steeds weer regent.

Achter vezelhouten gordijnen zaten oude mannen

in grijze pakken. Zij telden hun winsten,

zij telexten hun maîtresses in tijgerprints

en faxten met welwillende ministers.

De vakbonden kregen van hetzelfde vilt een laken.

3

Nieuwe industrieën zijn licht,

je kan er zelfs naar fietsen

en op de diensten is er soja en granola

Het werk is er digitaal

de uitbuiting vanouds organisch.

Vandaag kan je uit grote ramen

de eindeloosheid in staren:

de heet-blauwe hemel hangt hoog

over die schone dorre nuchterheid

van onze zelfgebouwde woestijnen.

Het gehoor is hier beleefd

en de stemmen zijn hier discreet

maar ik weet: diep in de kern

huist nog exact dezelfde duivel

Helicon

Ik heb alle talen het zwijgen opgelegd om mijn herinneringen te verkleinen
tot ze kunnen verdwijnen als een pixel in de prullenbak
Ik heb een geheimschrift uitgevonden en heruitgevonden om waarheid
te schiften door een zelfgemaakte zeef - en het helpt niet
Als een treurige nar in trainingsbroek zit ik in de zetel
als een voedselpakket gedropt in de woestijn, als wijn verdroogd
ergens op een plank.
Ik heb de hemellichamen allemaal benoemd en kon toch niet slapen
Stipt op tijd ben ik overal verschenen bij niemand in het bijzonder
Echo's van brein tot bot en van huid tot haar blijven reiken
naar een conclusie die nooit meer komt, een soort algoritme
weer zelfs het internet geen blijf mee weet.
Mijn middagdromen zijn steeds doorrookt, doordrongen van zomers
zonder jou: het brons dat eens m'n borst deed smelten.

XTN

Ze breekt al mijn regels
- en dan zichzelf, terwijl ze wijn drinkt
uit mijn hoofd weet ik dat
ook al delen we geen bed

Ik schrijf regels vol onzin
wichel de vogels de roede
op zoek naar die ene glimlach
als de meest perverse bouwmeester die er is

In lakens verdraaid probeer
ik haar dubbele adem te horen
van wat niet is dat ooit kan komen
Hoop tegen hoop dat ze terugkomt

Analoge nachten

Als realiteit een droom wordt:
ik ben doortastend, een meesterpianist
van sonata's vol van satanisch innuendo
zij lokken de nachtbijen rank bijeen
rond de warmte van mijn zoemende toetsen

Als de droom de droom blijft:
de toehoorsters zijn verdampt bij daglicht
en alweer blijf ik uitgeput achter
met het vege lijf alleen

Als een droom weer in zichzelf cirkelt
bid ik om door jou verlost te worden,
wat ongehoord is

Mocht mijn droom neerslaan in je realiteit,
dan zal het nog dagenlang regenen 

De Suwalki-opening

De paradox van een bom: die ontploft
altijd te vroeg of te laat
als hij je dood of gewond achterlaat
Dat is geweten.

De aarde schokt, huizen storten in
Puin en ellende lijken overal
ter wereld altijd even vuil.
Wij weten dat te goed.

Oude mannen in koude achterkamers
hebben al een olympisch diploma
in oorlogvoering sinds de jaren '80.
Hun geweten is een ijswoestijn. 

Liminale kamers

de weg weet niet dat hij weg is, de gang meandert in hoeken
alle stoelen zijn gericht naar een lege muur
en de vloeren hebben groeven voor sporen die nooit gaan komen

je hoort hier niets buiten je eigen geluiden en de vermoeide vibraties
tussen realiteiten die wel nog altijd functioneel zijn -
terwijl deze basaltrug stilaan in beide richtingen blijft uitbreiden

op de duur weet je ook niet meer wat je niet bent en waar het gebeurt
alsof elke dag een nutteloze nageboorte is
- taxonomen kunnen er enkel maar vraagtekens bij plaatsen

er hangt een kraaknette, analoge klok zonder wijzers en zonder cijfers
je staat met elk been in weer een ander jaar -
tijden die niets vragen, maar tiranniek zijn in nietszeggendheid 

Eisenbahn

De hemel adert bijna glansloos boven
de vrachttreinen die nachttreinen worden
bezeten van een ijzeren razernij
Met het vallen van zwak daglicht
sublimeren de stalen wolken tot dampen
en verblinden de lampen de passanten.
Geen gids die hier de weg nog vindt,
maar dat was dan ook nooit de bedoeling.
Een armada aan breekbare gedachten
houdt zich schuil waar zij ook kan,
drijft als spooknevel over het kille gras.