Over 'Onklare taal'

'Onklare taal' is de verzamelnaam van diverse tekstprojecten van mijn hand. Dit is de poëzieafdeling daarvan. Hier kan je zowel de laatste nieuwe gedichten als ook een selectie van oudere gedichten vinden. De weg een beetje kwijt? Deze link brengt je terug naar de homepage van 'Onklare taal'.

Overigens kan je hier gratis mijn poëziebundels downloaden in PDF-formaat: 'Epicentrum' (2012), 'Synaeresis' (2012), 'Subductie' (2013), 'Enceladus' (2015), 'Volterra' (2017), 'De snelheid van de duisternis' (2019) en 'Indiscrete wiskunde' (2021). Behalve 'Synaeresis', dat één verhalend gedicht is in twee delen, bevatten de anderen telkens een 30-tal geredigeerde en zorgvuldig geselecteerde gedichten, met duiding en een nieuwe indeling. In 2020 verscheen mijn debuutroman 'Fragmentariërs'. In 2023 bracht ik de opvolger 'Constellatie' uit.

woensdag 25 maart 2009

Forum

(Ik staaf mijn nieuwe taal aan de regels van de kunst
en laat deze omzendbrief het zegel dragen van de satyr)

Een nauwelijks te horen spoor van stemmen,
een spreekkoor dat in dit oord steeds aanwezig is,
zwerft drentelend achter me aan door de oranje lichten,
het gejoel van het laveloze volk en de haveloze geuren
van tabak en vetgele oliebollen
De stemmen zwijgen niet: zij prediken de diep verankerde,
muurweerkaatsende natuurlijke affectie met deze stad,
deze gangen en straten die overal bezaaid zijn met scherven -
nu eens glas, dan weer snippers van linten en verordeningen

Elk is zijn eigen wentelend middelpunt in dit kleurig mensengruis,
maar geen overwoorden kunnen greep krijgen op de buitenkant,
geen kromgebakken marktkramerskreten doorbreken dit binnenzwijgen

Als apostel doop ik de stad tot nieuwgelovige:
met de scheelverschaalde ogen nog gericht op morgen
denkt zij niet aan nu,
maar ik ben diep ademend in haar
Zij is ook mij in de verste uithoek van haar dromen

maandag 16 maart 2009

Tussen bedrijven

gestold, gevangen in een nest vol witte veren
zo bewaakt men een gevonden schat,
een verleden met vreemde vingerafdrukken

één aan één op een hemelbed onder zwarte veren,
zo maken we een samengesteld verhaal
uit edelstenen en schelpen, opalen en maanstenen

waarlijk - lelijk kan men het zeker niet noemen

woensdag 11 maart 2009

Anatman

In het centrum baadt alles in vlakke kalmte,
geen wolk of geen woede verstoort de kern.
Geen dood die er heerst, geen sterven,
geen met klem ontkende gedachten of ontketende verlangens.

In het centrum slaapt de moeder van alle mantra's.
Stemmig spreekt zij slechts tot wat bewegingsloos blijft,
openen doet de doos maar als geen woord gesproken wordt.