Unplugged

de muziek van de gehoorgang en de hartkamer
klinkt het stilst bij kil daglicht -
een teken van leven onder een puinhoop
van lawaai.

hou me dicht aan je huid,
luister naar me als ik slik
en de ogen sluit.

hier staan we dan, met onze ondeelbare cultuur
de uren af te tellen tot
je nog wat zegt dat me doet zwijgen,
m'n stemmen aan banden legt
en ik m'n levensadem zie flikkeren
aan het einde van een stille sigaret

Boei

De golf rolt terug, onthult
gebroken tanden
De nacht is hier massief
als Atlas van graniet.

Wij proberen betekenis te ontwaren
in die processie van water
en van zwijgend steen.

Mannen met toortsen
slaan koortsachtig op drums
en ergens lacht een kind.

Het zand wervelt op,
de wind prevelt als een oude man.
Wij zijn waarlijk de allerkleinste goden
met de allergrootste demon.

Diep herfst

nieuwe schoenen, een nieuw seizoen,
oude zakdoeken met druk gehoest:
de herfst hijgt aan het venster.

in afgedragen jassen slijten we
ons verdriet en onze vreugde,
geven we zaken hun verdiende plaats
in een toonzaal van glas en hout.

sjaals en mutsen worden aangehaald als maskers
voor Grieks toneel in bange dagen
maar nog is de adem niet vervlogen

Woland

Iets is me ontsnapt
iets leeft buiten terwijl ik naar binnen kijk
Een terrarium vol mensen
in vensters en appartementen.

Gent groeit boven onze krachten
Ze wijkt terug voor de winter
maar de ijver van anderen lijkt ongebroken.
Ik blijf in stilte.

Elk blad dat valt, tel ik,
elk dovemansgesprek zie ik
en toch is er zo veel
dat zich niet kenbaar maakt

Yggdrasil

de wereld wordt begrensd door taal -
raven van verleden en verleiden,
morgen
en de holte die vandaag heet.

het horen komt voor het spreken
maar het luisteren komt laatst
nog na het tieren van tirannen
in 1080p HD.

het huis is niet meer wat het was
de ramen dichtgetimmerd, de gevels
vergeven van ongedierte.
de kelder lekt. de zinnen zitten
vast in spinnewebben.

onze wereld wordt verkleind met woorden -
de eksters hebben letter na letter
onze ogen uitgepikt.

-

wij waren bestemd voor grote dingen

I

ter hoogte van de Zuid
is er een zaadvlek gemeld
een goor gelach weerklinkt
de dichters roken en grappen,
vermaken zich best zonder publiek

II

hij moet moeite doen om boven
het gitaargeloei te brullen
hij hoort slechts echo's
van bier en beklemming

III

wij waren bestemd voor grote dingen,
de gouden generatie
waar niemand op zat te wachten
en wat is er van ons geworden:
werkers, enkel dromend
bij langzaam dovende vlammen

IV

en wij waren bestemd voor onszelf
als complete mensen, man en vrouw.
ik was de donder van je bliksem,
het kruit van je explosie
en jij was de wind die
spookte door dit okerhuis.

In het kabinet

hij tracht te spartelen, spert
zijn amberogen wijdzwart open
en denkt "ik ben verraden
door mijn beste vriend"
- dat denk ik toch, want
hij kent slechts lichaamstaal.

de dierenarts scheert zijn pels

kon ik mijn kater maar verklaren
dat het goed komt, dat het gaat
en dat hij weer gezond zal worden.

de dokter kijkt op, kucht, zegt
"de naald raakt niet diep genoeg.
je kater is te dik."

man en dier wisselen van blik
van berusting in het absurde.

Tegen

ik ben tegen alle ellende
ik ben tegen enthousiasme dat vrijblijvend is
ik ben tegen de dictatuur van de gezelligheid
ik ben tegen ironisch onbehagen

ik ben tegen poëzie die smaakt naar pruimenconfituur
ik ben tegen nutteloze enjambementen
en de nouvelle cuisine van regel
per regel
te fileren, uit te benen
voor de schijn van diepzinnigheid
en ik ben tegen het aanlengen en het voorsteken,
tegen de kleine kamers met grijze heren

voor de adem, voor de heldere gedachte,
voor de duisternis en zonlicht uit,
voor de dronkenschap,
ik ben zo voor de glasrand, de bodem
en de toog als ronde tafel.

ik ben tegen de ludieke actie
ik ben tegen de aandeelhouders
ik ben tegen de perfectie
en ook tegen de boekhouders

ik was tegen van voor het goed was te foerten
en in vuiltaal op Walen te kakken
ik was tegen van bij de geboorte
ik was tegen nog voor ik voor was

bovenal ben ik voor,
bovenaan, vooraan, een onophoudelijke brandhaard
en een kinderlijke grijsaard

Luminescentie

's Ochtends is hij een heer in een hemd
met tas en tussen de tanden een sigaret.
Hij tobt nog over droom en daad,
dood en letters.

's Middags mediteert hij op het eten van anderen
's Avonds maalt zijn molen de zaden
tot het destillaat van dagen.

Dan komt zij met de zon in haar haar
en haar ogen vol honger.
Zij drinken samen en gaan dan slapen.

's Nachts lichten de veren van zijn lichaam op
in groen en rood en geel als een Azteekse god.
Dan maakt hij banen boven de daken van stad
als satelliet van een veel te grote liefde

Herademing

bloed moet rood zijn als fruit
en zout blauw op witte polaroids
- ook de kleuren kennen hun getal
te lang waren de weken
veroordeeld tot een waterzon

het loof wordt amber, en vogels
ontsnappen aan dit ruime land
om elders hun onheil te verspreiden.

het seizoen van wind en brandend gras
zorgt ervoor dat fruit weer bloedt
en de zee zouter proeft dan ooit.

Eidsbugarden

de reuzen hadden hier hun huis,
de vorsten van de vorst
en koningen van rots en flank.

nu zijn wij slechts dwergen
in hun achtergelaten uitsparingen,
en kijken we naar koude wolken.

in de stilte tussen berg en dal
komen slechts nog hoge echo's
van dromen die groter zijn dan ons.

Skaggerak

in een ander leven was ik zeeman
met in leden zout gezaaid
en elke vinger van rot touw

ik volgde het spoor van de noordster,
die allerhardste schikgodin
en was haveloos in elke haven

een vierder van verloren zeewier
was ik, licht en leer,
en in een ander leven dichter,
berichter van droom en wrak

Vor dem Gesetz

de gehoorgang kent geen einde
maar elke deur blijft dicht

door het glas bewegen diorama's
verstoken van geluid en licht

hier bedrijft men onrecht
met normaal en nu eenmaal en

zo zal het zijn. tijd verstilt -
haar ergste wapen steeds het zwijgen

Electric blue

er zijn dingen die nooit veranderen
zoals water dat langs vensters loopt
of hoe de hemel een regenjas wordt
terwijl ik er niets van begrijp.

vannacht ben ik weer totaal alleen
op die baan waar de hartslag vertraagt
en verkeersborden bij herhaling
de vinger op de lippen leggen.

ik wens misdaden te bekennen
die ik niet eens begaan heb
ik wenste dat ik geen bloed had
van elektrisch blauw.

Dagtrippers

I

de kleuren van de kamers zijn diep hier
elke gang een strand,
elke deur een doorgang
en de zee een regelmatig ritme

lichtschachten snijden door gordijnen
en bespelen elk detail

II

tweeëntwintig man tikt tegen een bal
en wij eten in stilte

op het einde is alles op
en staan de Duitsers in Brazilië -
het commentariaat uitzinnig
en wij twee lome katten

III

ik ga in en uit mijn lichaam
en lees al slapend
de tekens van mijn grootse vijand

de nacht komt los aan de naden
van dit cryptonomicon
en buiten klinken trommels van bloed en van vermaak

Lettervos

sommigen kennen de wereld door witregels
anderen door zinnen en verzen
maar detaildenkers verkiezen de kleinste eenheid
van de nauwgezette letter:

de o van ontzetting of ontsnapping
de i, op zich al interpunctie,
de u, uiteraard, in aanhef
of de c, de laatste centurion in schrift

vorm is functie en betekenis -
wat schreeft is waarheid als een grafsteen
of de leesbril voor een krant,
en zonder schreven zoeken letters
zichzelf tussen zaak en zonde.

maar in gelijk welk formaat heb ik altijd
het meeste gehad aan de a,
aanspreking en aandacht,
schildwacht en hoofdman.

Zilt

in de windlijnen van mijn gezicht
zit nog sediment van zeer
lang geleden lachen in zoute dagen
en dat is wat nu opgloeit

men maakt zich op om te dansen
te drinken met overgave,
met tamboerijnen en trommels
maken ze de kortste nacht de langste

over mijn koninkrijk ligt karmijn,
want het is feest aan het kruispunt
en ik dicht mijn ogen tot sikkels van licht
en zeg ja.

Detritus

De dag is lam geslagen, lek gelopen,
ontdaan van al zijn schaduwen:
en ik ben ontdubbeld, ik navigeer
door de ruïnes van een avond die niet valt.

Men heeft zonder mij een aanslag beraamd
en een oeuvre verramsjt, en ik verlies
verhaallijnen tussen tanden van steen.

In het dorre gras wasemt de goudslaap
en de smaak van oude asse op de tong.
Te weinig werkt nog naar behoren
en de klokken zijn gestopt met tikken.

Chaleureux

regen over Parijs en de hete ijzel
van zomerstormen over de daken van de stad

mijn lief en ik verstrengeld in laken
en een waterval van slaap,
die hier rond sluipt als een lome kat

een goddeloos seizoen is op komst
om zich uit te zwermen over alle kamers,
waar mens en dier zwellen van zonlicht
zonder dat ook maar iets op straat beweegt

De bleke sluier

het kwaad breekt net geen water
maar is wel haast tastbaar
een mantel met geschenken van koraal

wij zijn zijn aanwezigheid gewoon geworden
als portret van Hitler zaliger
terwijl het al speelt op zolder
door schachten van stoffig zonlicht

het is de hand in de snoepdoos
de voetstappen van de minotaurus
of de wrede genoegens van soldaten

de moraal zal niet volstaan
maar wat rest anders
dan de blik soms afwenden
voor de horror van de vaalheid

Straatvechter

ik sla hem gade vanuit het venster
terwijl hij op straat staat:
zestien en één en al totale oorlog.
een psychotische kraai die pikt naar alles.

hij heeft ogen die niet van hier zijn
rookt en stoomt naar voetgangers,
zoekt een gevecht, zijn bad voor vuisten
zonder regels noch verhaal.

zijn zenuwtrek komt misschien van Grozny
of een ander Kaukasisch abattoir -
ik heb de luxe hier te zijn en niet daar
maar als ik hem was, zou ik bang zijn van mezelf

Apenhuis

ik wil bouwen aan nieuwe waarheden
maar de vraag is waar beginnen die

ik weet wel dit:
die dingen verschuilen zich niet
in het gekauw van collega's
of het gebalk van pendelaars
de ondraaglijke lichtheid
van slecht geschreven gedichten

in de diepzee van de slaap
liggen enkel monsters
in achterkamers
woekert de kanker van onze tijd

op ironische afstand
is steeds de dood dichtbij

bezeten van vermaak
de banaliteit van het kwaad
is een staat van spektakel

Ein rasendes Tosen und Toben
erfüllte den Raum,
die Erde zitterte,
eine Wolke von Staub, Dampf
und Qualm, und das Ungetüm
war vorüber

misselijk zijn we van ongeluid
het spook van het gestolde nu
waar waarheid komt in spaanders.

het zijn altijd de aapjes
die aan orgeltjes draaien
die het gelag betalen

Tarpeia

I

In Rome doodde men,
door ze van een rots te gooien,
misdadigers tegen de schoonheid
- de goden waren er wreed.

Nu vertelt men schuine moppen
achter de knoppen van de dood

II

Al bij leven staan we op sterk water
we zijn allemaal patiënten
in palliatieve zorgen, maar
zo lang we maar kunnen lachen,
zo lang er genoeg zout is
op de patatten en de puree.

Weet: ik ben geen trotse ongelovige,
want ook ik verlang nog vergeving
en overgave -
maar wat kan ik hier verwachten
in kerken van verlating
in kerkers van verwensing

Grafiet

wij zijn naast elkaar in kamers
van dezelfde taal, lichaam
aan lichaam aangehaald, zonder
grote gebaren of dure daden.

je leest mijn kaarten, keizers,
koninginnen en omgekeerde zwaarden:
het lot laat zich lastig kopen,
maar voor geloof zijn we te listig.

er is iets als ik je gezicht hou
tussen m'n handen, dat iets
wat bijna niets lijkt maar alles zegt,
ondeelbaar is, onvergetelijk licht

je weet:
de tijd vermaalt grafiet tot diamant,
maar met edelstenen valt niet te dichten
dus wat ik doe is afgeven, zacht arceren
waar we samen seconden delen.

Genesis

in de aanvang is de adem
de adem is de aanvang,
het verschil tussen steen en leven
graniet en liefde

groot is bloed dat vaten vult
en de strot beweegt tot spreken
maar hoesten is ons deel

wij weten het altijd beter
wij weten helemaal van niets
op het einde verven de wijsvingers
rozen op roodgevlekte halzen

Grieks vuur

ik kom uit een verkaveld land
waar geschiedenis dun gezaaid is
en de middenstand glanzend dik

sommigen zouden het benijden,
die parochie zonder goden,
vervuld van tomeloze vrede

maar niet ik, niet de ongeschikten
die de dampen snuiven
van caldera's vol van brand

mijn echte thuis is onbestaand
een boek in permanente ombouw,
een rij getallen zonder einde

Neon zon

fluwelen schaduwen wervelen
staand op de tippen van de tenen
in laserlicht,
als work in progress,
als work in motion, als mantra
tegen het metrum van de pijn.

dit is het luidste leven,
onvolmaakt bewegend en zwetend,
maar kerend in koorzangen.

wij zijn waarlijk de kinderen
van titanen.

Kanalen

het raderwerk is delicaat in de details
maar stemt tot wanhoop en woede
voor zo veel breekbaarheid

wat ik ben is achtergebleven
in het decor van kruimeltijd,
wat ik ben is wat het is,
waar woorden terugwijken
in plooien van geluidloosheid

ik beweeg als een beest
met het masker van de medicijnman
om de waan te bezweren
die zieken terug gezond maakt

ik was de verhoopte zoon
de dood het meest nabij -
met barsten in het gezicht
en de oogleden half-open

Atomair

Handen golven als tijgers
door zeeën van geluid
op golfbrekers van dagen.

Tussen ons op tafel
de theremin van woorden
waar wij de wensen mee weven

Wij zijn meer dan ons -
in onze vele schaduwen
luwen voortdurend de verhalen

En tijd is beweging van mens tot mens
een remedie tegen winters,
maar de atomen van fantoompijn

Polaris

Ik ben opgestuwd uit de stromen van de tijdloosheid,
en heb steeds trouw de Poolster gevolgd van noord
naar noord in vlinderslag.

Soms was ik brak van te veel willen, niets meer
dan wrakhout in water zonder schijnsel of schelp
en vaak na de paring at ik al naargelang
m'n partner op of zij mij, want altijd was er meer
Er leek meer - steeds meer sterren onder de schedel
van de koningszwarte hemel. Dat was een hoofdstuk van honger.

Nu ben ik terug naar boven gekomen, niet aangespoeld,
maar varend als je niets ontziende tuimelaar,
baggeraar, vlag gehesen naar de Poolster,
van noord naar noord, huiswaarts tuimelend
langs alle meridianen

Iridium

waarheid is reflectie van de
hoogste noot tot het diepste infra
rood, maar nooit compleet.
altijd, ergens, ontsnapt er iets,
vervliegt er een quantum

we schijnen met zaklampen
in schrijnen voor niemand in het bijzonder
maar ervaring kan nooit totaal
met zintuigen en zonderlinge gebaren
geboorte geven aan haar taal.
vandaar ook, het leesteken

(zelfs onze regie-aanwijzingen
zijn geregisseerd)

alle zilverringen en kettingen
dragen de beelden van dagen,
dragers van hemel en van oceanen
in postzegelformaat. als het ware
fractalen van verdeeldheid

maar het punt is niet
de begrenzing noch de blindheid
maar de benadering, soms brutaal
in ultraviolet, soms met monden
dicht en zacht opeen.

Lucky Strike

Het zijn de allermenselijkste dingen
die het makkelijkst ontsnappen aan
pennen en penselen. Zoals een puntkomma
die je plaatst om één gevoel
nog in een ander te gieten
of hoe een vonk afschilfert
van een sigaret tussen onze vingers,
een schilderij, niet meer dan een indruk
van longen in lichterlaaie.