Antonov An-225

De standlichten hebben een gat gebrand in mijn hart
en koolstofmonoxide verstikt mijn roetfilterloze longen
Op het allergrootste podium verklein ik tot een splinter
die roerloos ligt in een poel van doodse tranen

Achter gesloten gordijnen speel ik de woedende titaan
die jaagt op vliedende ambities en succes in liefde
Mijn schaduwen zijn overal, zij lallen in elke richting
en overstemmen zelfs het gebrul van een spookstraaljager

Hijs de koorden, toon me zoals ik ben, bulkend, minimaal
een fractie van een fractie zonder voorzitter.
Mijn gezicht is verstrengeld in mijn vette vingers
en het enige geluid komt nog van de strop van de nostalgie

Micka

in altijd warme promenades ben ik arm
maar ik voel haar aanwezigheid in marmer,
in lusters en in luxueus leder

ik steel een paar tellen en laat haar
likken aan m'n hals als een panter
ik streel haar haar, haar vacht en tracht
haar de taal te leren van de laagte

op haar huid staan oude geboden
haar trouw aan oude goden
maar ze heeft het weer koud
en één van haar nagels is gebroken

ik geld hier enkel als scherm, als afschrift
van een altijd stijgende schuld
ik wens voor een paar kopeken meer
slechts geduld