Gewitter

Men zegt dat de hemel
donker is en onweer
onderweg is naar het land

Maar hier bij ons is enkel mist

Sommigen bidden tot
hun God van stilte
tot hun knieën schilferen
Anderen wenden zich
tot tirannen van tin
met de zotskap op

Onze daken zitten dicht
en van zon noch maan
is sprake

Zonderlinge muren weren
het geklop van profeten
en het gezang van veren

Aan de vogeltjes zal
het allicht niet liggen

Asiel

kom onder het deken,
kom in de kamer, kom alleen
en naamloos als omtrek
en zeg niets, laat
de wanhoop gewoon varen.

laat de plaat afspelen
tot enkel ruis en regen
het behang kunnen strelen.

zoek me op als de
eerste bladeren botten
en je terug dronken
de dingen wil bekennen
mompelend in m'n hals

vergeet even dat
in de lente ook bommen
bloeien als nooit voorheen.

Roche-limiet

een mens kennen is elke vouw
herinneren van het binnenoor,
elke voetstap kunnen vinden,
zien hoe de adem
de rug buigt tot beweging.

dichtbij zijn is bijna
niet te verdragen, de vrees
te raken aan tere leden.

een mens totaal kennen
is vertragen in een baan
die enkel kan benaderen.

Het is zo vermoeiend

Wat moet een mens
met al die trouvailles
van mislukte troubadours

Die dichters die nooit
een echt gedicht gelezen hebben
maar onbeschaamde aanspraken maken

Het zijn de sokken in sandalen
van burgerlijke vandalen,
de opgedroogde vlekken zaad
op de vloer van de parochiezaal

Himmelhoch jauchzend

zo hoog de hemel zo

diep

die moordkuil van

verbrande verlangens,

met dieven die somber

staren in de vlammen.

zo onverbrugbaar de afstand

door weerstand,

en toch verstond ik jou

en jij mij en toch

deed ik je nog huilen.

zo sober de spijt,

de rouwrand onder de nagels

die de hoed vasthouden

terwijl ik kijk

naar een doorzichtig graf.

Thuis

dit leven is een wandeling

in ellendig knellende schoenen,

gebak op zondag

en boetes voor het bestaan.

we zijn bedorven en ongelukkig,

gesplitste kernen

van hete eenzaamheid

maar weet dit: ook banaliteit

is echte pijn.

ook van zelfhulpboeken

wordt een mens versleten