Ze breekt al mijn regels
- en dan zichzelf, terwijl ze wijn drinkt
uit mijn hoofd weet ik dat
ook al delen we geen bed
Ik schrijf regels vol onzin
wichel de vogels de roede
op zoek naar die ene glimlach
als de meest perverse bouwmeester die er is
In lakens verdraaid probeer
ik haar dubbele adem te horen
van wat niet is dat ooit kan komen
Hoop tegen hoop dat ze terugkomt
Als realiteit een droom wordt:
ik ben doortastend, een meesterpianist
van sonata's vol van satanisch innuendo
zij lokken de nachtbijen rank bijeen
rond de warmte van mijn zoemende toetsen
Als de droom de droom blijft:
de toehoorsters zijn verdampt bij daglicht
en alweer blijf ik uitgeput achter
met het vege lijf alleen
Als een droom weer in zichzelf cirkelt
bid ik om door jou verlost te worden,
wat ongehoord is
Mocht mijn droom neerslaan in je realiteit,
dan zal het nog dagenlang regenen
