Op overwoekerde paden

ooit worden wij archieven
en daarna niets meer
dan één voetafdruk
in het grijs van de maan

maar wat zijn we ermee
bij de aanblik van twee
verstilde meren waarin
we vissen naar sterren

we kunnen zeggen
"dit is zinloos"
maar van te veel spreken
krijgen we enkel dorst

Clevsin

ik voel de avond al verkruimelen,
traag verstuiven in gulzige mist.
op elke pagina van de agenda
zit er ruis op het beeld, een
ultieme afwezigheid van inhoud,
alsof straks de nacht me het gezicht
zal ontnemen terwijl een god
met hoorns het stuur overneemt.

je wilde dit moment maar wat
een vuilnisbelt is het geworden
en ook ik heb fouten gemaakt,
gekauwd op glas, te lang
getwijfeld over welke tak
ik ging tooien met mijn fruit.
figuurlijk gezien, dat wel, maar
maakte dat het minder pijnlijk?

alleen in schemer herken ik nog
iets van de jongen die niet
wist van de droesems 's ochtends,
bij ongewenst vaal zonlicht
hij die astronaut wilde worden
maar bleef kleven aan de aarde.