Corrosie

het kruipt traag naar beneden door de
spouwen en de spleten, het vult de goot
steen en en de nokken van de daken, dit
bruine onbehagen dat met ons woont, wel
willend met ons vergif drinkt en danst
achter onze ruggen als wij er niet zijn.

ze zeggen dat we wel alles hebben maar
niets hoort echt bij ons, storing zit
niet meer op analoge kabels maar
in het gabazel van rattige charlatans
die ons de hele tijd volmondig gelijk geven.

lange uren glijden roemloos langs de
gevels van de buurt, tergend langzaam
rolt een patrouillewagen voorbij en zien
wij hen kijken met hun dikke varkensogen
en hun varkenspoten. alweer marcheren wij
richting werk, terwijl ons onbehagen
danst en swingt en danst en swingt 

Rijst is zo hard

rijst is zo hard te vangen
door grove witte handen
vis is zacht en bleek
gefileerd als centristen

en bezonken van mijn tanden

de avonden zijn krakend
kokend in de olie die me vrolijk maakt
ik weet wat wit is en wat ik niet kan
ik wentel me met vinnen
in sufgekookt water van terrassen

tot al de tanden achterlaten

bloed en melk, dat ook uit deze borst
een maaltijd van Buurtslagers
bruingebrande worstenpraat
compleet kan kapotmaken

immers; wat is een fascist meer
dan niet eens meer proberen
maar altijd masturberen
tot heel erg magere melk

Altior

Elke ochtend graaf ik dieper en dieper
en als vanouds kom ik de Dood weer tegen
en gaat elke droom vanzelf weer liggen

Elke avond ben ik bedekt met stof en as
van de grijze gargouilles in de krant
en de patrouilles in de bruine bermrand

86.400 seconden later keert de klok
en zit ik gewassen, in een verse onderbroek
klaar voor het goddeloze daggeweld

Antonov An-225

De standlichten hebben een gat gebrand in mijn hart
en koolstofmonoxide verstikt mijn roetfilterloze longen
Op het allergrootste podium verklein ik tot een splinter
die roerloos ligt in een poel van doodse tranen

Achter gesloten gordijnen speel ik de woedende titaan
die jaagt op vliedende ambities en succes in liefde
Mijn schaduwen zijn overal, zij lallen in elke richting
en overstemmen zelfs het gebrul van een spookstraaljager

Hijs de koorden, toon me zoals ik ben, bulkend, minimaal
een fractie van een fractie zonder voorzitter.
Mijn gezicht is verstrengeld in mijn vette vingers
en het enige geluid komt nog van de strop van de nostalgie

Micka

in altijd warme promenades ben ik arm
maar ik voel haar aanwezigheid in marmer,
in lusters en in luxueus leder

ik steel een paar tellen en laat haar
likken aan m'n hals als een panter
ik streel haar haar, haar vacht en tracht
haar de taal te leren van de laagte

op haar huid staan oude geboden
haar trouw aan oude goden
maar ze heeft het weer koud
en één van haar nagels is gebroken

ik geld hier enkel als scherm, als afschrift
van een altijd stijgende schuld
ik wens voor een paar kopeken meer
slechts geduld

Waterbreker

ik ontmantel de componenten, de stembanden eerst
dan hang ik de vleugels aan een kapstok in de kast
en tenslotte maak ik de kamer kaal als een krater

twintig jaar geleden was ik een vreemde vogel
nu ben ik een rokend skelet met omineuze organen
en verzin ik onserieuze rituelen

ik breek weer met het water, ik ruik het vuur -
in de potgrond van mijn jongere jaren groeit nog hoop

Anima maxima

de dromen regenen langzaam uit m'n hoofd
van chiastische liften in overvolle torens
avonden vol massa's aan de waterkant
tollend in feesten, kolkend in geweld -

en ik als hoeder van mijn broeders,
zoeker naar vlinderende geliefden die
me altijd lijken te ontsnappen in cafés
en bars en zetels en dreigende dansers

in mijn nuchterste dromen ben ik dronken
bewoon ik bouwvallen met valdeuren
en slaap ik altijd naakt. 

nu drink ik water
om mijn escheriaanse schaduwen te verliezen.
vogels volgen me in duikvlucht terwijl
de innerlijke sluizen weer langzaam
dicht gaan. maar altijd wachten de walkuren

Celdeling

thans regent het weer stront
van bedenkelijke kwaliteit
maar wat kan je eraan doen
buiten je krankzinnig schreeuwen
tot je jezelf kloneert
tot de gepixelde pornoversie
van een nachtmerrie die eeuwig duurt

dus ik blijf in mijn kop
want het kan altijd erger

op straat spelen verdachte kinderen
zij wisselen pokémonkaarten en knikkers
voor zilverpapier
men zegt dat dat 5G-stralen weert
van Bill Gates en geomagnetisme

ik wil iemand ziek maken
dat heeft het virus graag, maar
daar in dat kleine bordeel aan de haven
ga ik nog ambachtelijk naar de hoeren

ons bruto marginaal product groeit aan

een congalijn met slappe dansers
en hun slappe sap
en hun slappe ballen

het niveau moet omhoog
terwijl we wegzinken in ellende
we moeten dapper vooruit zwemmen
door ons eigen speeksel
en ons angstzweet -
fris ruikt het hier al lang niet meer
onze wolken zijn bruin geworden
onze rivieren zitten vol rot vlees

ik steek een sigaret op
en vraag me af van welke tak
mijn buren het beste zouden bengelen
op de ritmes van hun hoempapamuziek

Маяко́вский

ik zou graag de lucht drukken
uit de kleine borstkasjes van frêle lulletjes
die zich met teksten en texturen in de hedendaagse canon hebben gewurmd
met een stijlfiguur, een stijve, een knieval voor een leider

ik haat jullie - de lullen, de lulkoek die jullie verkopen
de gewichtloze regels zonder gezicht
de feel-good shit die jullie gebruiken om enkel jullie lul
te dippen in goedgelovige kutten,
of cynische kutten te zijn voor virtuele lullen

denk maar niet dat ik dat niet doorheb

ironisch nihilisme is nog altijd nihilisme
ironisch fascisme is nog altijd fascisme
verschiet ook maar iemand
dat Hitler zelf een afgewezen artiest was

poëzie zonder politiek is een positie van onnozelheid
praten zonder haken is net zo dol als een wedstrijd winnen

en o ja - je kan kwaken over mijn frustraties
maar geen mens kan zeggen dat ik het niet goed meen

Alagadda

grauw zijn de verbindingen tussen
hand en hand en huid en huid geworden
verwikkeld in doeken waar onze
eenzaamheid lelijk geschreven staat

potscherven in balzalen, gegooid
door een concerto van idioten -
al wat ik nog heb zijn voeten
die bloeden van het vlezige moeten

ik stop mijn kop in een condoom
en slaag er niet in te stikken
mijn strot vertikt het te versmallen
een chirurgijn kijkt lijdzaam toe

(is hier eigenlijk nog liefde
of is die vraag zo pathetisch
als platgetrapte bloemen?)

ik word de zaal uitgedragen
op eigen kracht, ik hoop uit alle macht
dat de draden aan de muren met mij
mee het paleis doen imploderen

هذه فلاندرز

de klokken staan stil en toch luiden ze
en wel om ter luidst
in de smalst denkbare taal

in de vingers zit een virus
en in de cortex woekert een kanker
waarmee we onszelf bespioneren

je eet je kak en zegt dat het brood is
je tradities zijn bedacht door marketing

hier is een woestijn met enkel gelijke kasseien
en spleten met fluisterend onkruid
dat dwingt tot een verdwaasd luisteren

wij dwalen in een museum
van nageboetseerde denkers met nagebootste stemmen
die allemaal hetzelfde zeggen als trekpopjes

deus nolet
ik slaap in een gebroken bed zonder matras
ik sleep me voort over een drassige vloer

Daglicht

Onder een metalen daglicht rijst geen wolk op
Een kolos verheft zich uit rivieren vol data
en grijpt naar de blakend stalen zon

Men heeft de God van Kardasjev gemaakt,
een titaan van miljarden commentaren
en het bloed op de baren van de mensenzee

Zijn ogen zijn ongenadig als maansteen
zijn licht doorboort ons allemaal tegelijk
en wordt entropisch verspreid in het netwerk

Lupercalia

In verkleinde cirkels en koorden keer ik terug naar mijn eerste vorm
Mijn jaarringen worden compact in drie dimensies en mijn tong is gekwetst
maar toch weer ik me in tientallen talen en leer ik m'n gebit breken
in waar grind verandert in groei - in boeken en onder bomen.

Bewegen doe ik in achtvoudige gedachten en in de meest precieze woorden
Ik ben historisch verantwoord
Lezen doe ik in alle richtingen, van kern tot cluster, van zon tot maan
Zonderling is de letter die loopt uit de kleinste pen, een droomatoom

Wilden

Wij wilden dit niet, maar de wil is week

Slechts een zucht doet de lucht ontbranden
blakert onze zachte longen van borst tot strot

Wij willen elkaar weer voelen onder regen
in linten van mist en zonder miskenning
waar zinnen zijn zonder vraagtekens

Ik krijg een bericht binnen
Geniet nu van hyperseks met gewillige tieners
Zelfs 's winters zingt de internetmuezzin
om ons te verdrinken in onwerkelijke scherven

Radii

het seinhuis neemt soms monsters waar,
verre vrienden in dunne stralen,
of zelfgemaakte vijanden op baren
van een inktzwarte zee.

geen mens is een eiland maar niemand
komt aangespoeld in een schelp -
de vrees om te breken is sterk

in oliejassen nemen de verlangens vorm aan,
nat en koud als reumatische tentakels

nogmaals cirkelt een lichtstraal over zee

B255

I

Nog niet alles is gezegd

Onze schaduwen hebben hun eigen ombre hier
buiten het kunstlicht van de supermarkt.
Geen grootse daden worden hier verricht,
de dagen smelten samen in somberheid.

II

Maar isomorfie is voor idioten en machines,
nog is er geen algoritme dat met vaste hand
mijn dromen leidt naar het verkeerde land.
Ik denk aan noötropisch water, waar horizon en
hemel zich vervlechten in een steppe van cyaan.

III

U heeft duizend nieuwe berichten
Het systeem heeft u doorgelicht en
wij werden te licht bevonden

IV

Wij zijn ontmaskerd, maar wie ontmaskert
zelf de ontmaskeraars. Eens te meer
glipt de misdadiger door de mazen
van het internet.

Wij staan alleen, en ik sta geseind
Wij moeten die verhalen blijven delen

V

Dit is de vloek van het voelen en het denken
duister en helder, held en slechterik
in één overproductief lichaam, met haar
en nagels en naden en zaad en bloed

VI

Maar als ik ik niet zou zijn, wat dan wel
behalve de anemische anatman
Geen leegte is ooit voorwaardelijk
Geen liefde is ooit geboren uit neutraliteit