IJzerbuiger

het einde is niet langer open

aan alle kanten doemen grenzen op

ik probeer het zonder nostalgie

ik probeer het door de regen

ik probeer het onder zwart water

ik heb ijzer gebogen met beide handen, ja

in voor altijd verkeerde vormen

in ovens die steeds raasden

in zichzelf consumerende vuren 

11 december

er ligt een witte kerstbal gekwetst op de vloer

lichten gaan aan en uit terwijl we werken van thuis 

uit. de wereldvrede komt niet meer vandaag want

de zon hangt te laag, de regen kleeft als schimmel

tegen de vensters. de rommel maakt het zich gezellig.

ik pak cadeaus in en ik doe dat slecht, het is

zoals gewoonlijk een totale slachtpartij van

glinsterend papier en de allerbeste intenties.

de kat tikt tegen de kerstbal, die tegen zijn zin toch

besluit om door het huis te rollen. 

Innering

Wij liggen in elkaar gedraaid als yin en

yang in een verstelde zetel onder een deken

ongebonden door alle talen buiten de aan

raking van goud op zilver en zwart op wit.

Wij hebben maar enkele uren om herinneringen te maken

maar zijn niet gehaast

Wij proberen elkaars geluiden uit alsof,

alsof Babylonië maar iets was om te lachen

Slechts een blik is nodig voor het begrip,

de klik, tot de rook onze vacht omwentelt

en zij de nacht in gaat. Ik, ik draai me terug 

in het deken, wit op wit, zwart in zwart, 

met gedachten van houtskool. 

Stygisch blauw

Spaarzaam glij ik onder de straatverlichting door

licht als licht op een avond in oktober

maar de kronen van de bomen zijn nog niet verloren

en ook de wind maakt zich niet kenbaar

langs de huizen noch in een hemel van Stygisch blauw

Buiten zitten nog mensen op terras, binnen zitten 

gezinnen achter de verlichte vensters van hun nieuwbouw

Zelfs auto's lijken geweldlozer dan ooit en

ik voltooi geluidloos mijn ronde tot ik thuis kom 

Encore

de coda van het universum is een absurde stilte

van centiljoenen jaren duisternis en kilte

dit is vergetelheid voorbij vergetelheid

de kleinste eindes zijn de pijnlijkste in hun eerlijkheid -

een weerloos dier dat alleen sterft op de pechstrook

een bloem die valt, een grijsaard in een grijze gang

een boot vol vluchtelingen, al dood nog voor de dood

mogen we dan geen vuist meer maken?

kunnen atomen dan niet werkelijk een ster baren?

moeten we niet ten laatsten male grootsheid eisen?

zoals superkritische vloeistof snuiven door een rietje

of een taart bakken met een spijkerbom omdat het kon,

een clown die beestjes buigt uit ballonnen en ze dan

laat ontploffen als de Krakatoa, Akrotiri, Yellowstone 

Umberfins

Onder de handen van mismeesteraars wordt taal

niet vloeibaar en zij verhardt ook niet tot staal

maar verschuimt door volume tot schurftig stof

Het staat je altijd vrij iets anders goed te vinden

uit het uitgelezen aanbod van gelijkaardige boeken

geboetseerd uit plasticine, modder en pek

(wereldrijken komen op en gaan ten onder

maar slechte smaak is voor de eeuwigheid)

Je kan zeggen wat je wil want niemand luistert

Depressie is een keuze, repressie is beleid - geheid

verbreid door onnozele halzen 

Weet je - tijd rijt alle wonden open omdat ze cyclisch is,

valt als onbedoeld slecht zittende jas om onze schouders

of kruipt onder onze verwoeste huid als kwaadwillig melanoom

Het is het net van Indra, maar dan als parodie en overal

dezelfde zelfvoldane glimlach van de bruinste middelmatigheid

 

Tijdelijke bushalte / Parels voor de zwijnen

het gedijt in duisternis en lichtdozen

het sijpelt in het grondwater met vingers

van vuur en van ijs - altijd ziet het

alles. een soort van absolute grondtoon

als je de juiste restanten combineert

en dan de dia's in je projector plaatst

het dijt uit en duwt weg hoewel

dat niet is wat men zegt

krachteloos als losgemaakte knikkers

zijn we over de vloer gekletterd,

onze gebroken harmonie aanzien als

uiting van vrijheid, maar mijn geheim

is dat ik altijd al dissonant was

het fluistert infrasoon, ondergronds

het heeft geen huis buiten

waar geen huis kan zijn

het dringt niet door tot de instituten

de gestelde lichamen die gesteld zijn

op hun eigen middelmatigheid

ook de taal is plat geslagen

elk woord verwrongen tot zijn clown:

eigenzinnige eenheidsworst, banale spitsvondigheid

vertrokken genegenheid en oppervlakkig onderzoek,

nostalgie van het nihilisme

het krast mee met de vogels op het dak

maar het is 's ochtends weer vervlogen

Scharpoord

de maan staat in het elfde huis

de zon slaat zacht in m'n gezicht

we stemmen de instrumenten -

ik luister en zij luistert

we bestuderen de lijnen onder

de ogen van elkaar, verklaren

wederzijds

sympathie in zo veel zinnen

ik zie een locus in een woud

zij hoort over Jotunheimen

hier zijn de verwondingen

die we denken dat de ander

verwonderd over is (en dat is niet zo)  

zij mag eten van mijn bord

en ik mag plaats nemen uit de zon

ik moet niet zo gevoelig zijn

en zij moet helemaal niets

 

Heliopauze

Eenzaamheid heeft duizend open lettergrepen -
Ik luister naar de boogruimte, parsec per parsec
De zon heeft mijn ogen verdonkeremaand 
Ik verwijl in stilte waar vluchtlijnen lichtjaren zijn
Eb en vloed duren hier miljoenen jaren voor ze elkaar raken
En ik brom als een bronzen metronoom 
Berust in de unieke muziek van mijn gouden platen 

ESC

ik heb duizend tabbladen openstaan

en minstens zo veel schulden

de horizonten hier lichten op

aan de randen allerlaatst

in het museum spelen filmspoelen

hun eigen sinistere cinema

urenlang en eeuwenlang tegen

de wand steeds dezelfde band

ik tapdans de spiegels kapot -

moreel tot grand guignol verheven 

Terrarium

In deze lege kamer zijn de wortels hol

Bloemen komen niet tot bloei

Ware duisternis is wit

Ochtendbed en avondbed zijn één

Men eet het brood alleen

Het verdriet heet hier

niet verlangd te worden 

Wreedheid en onkunde

in de nauwe donkeroranje streep tussen laken en donker

is geen mens die me nog iets vraagt maar onsamenhangend

vervuild, vervloekt, ongrammaticaal komen de vragen toch

"heb je genoeg gedaan voor de sociale staat

wat was de waarde het van wegswipen van dat profiel 

hoe slecht ben je met de skeletten van flessen en

de flukse woorden die niet iedereen begrijpt"

in het zoemen hoor ik de impliciete vragen die laag

als grondnevel rollen uit de compleet onnodige stromen

adjectieven van Delphine Lecompite, de koperen en blikken

keelklanken van slampoets die het slim bekeken hebben

Heb ik genoeg gedaan niet de poortwachters te omzwachtelen

met wc-papier betekend met zelf-uitgevonden ruïnes 

niet genoeg beleden bij de kale mannen met hete hoofden

en brillen hoog op hun hoge grijze hoofden

Men zegt dat goed werk naar boven drijft

maar men moet er thee van kunnen trekken tussen de kaften

de natte hand leggen op oud papier

een vondst tonen voor de menigte alsof het Simba is,

een belofte van tientallen jaar meer wreedheid en onkunde 

Boogminuut

ik wou slapen gaan in vrede

maar helaas ben ik behept

met een verdorven vorm van

onsterfelijkheid, een streven

naar een nieuw soort vederkleed

- ik ben ontdubbeld tussen

wat ik altijd wilde worden

en het ongewilde evenbeeld

van de verlopen zelfparodie.

en er zijn nog tickets te koop.