Terrarium

In deze lege kamer zijn de wortels hol

Bloemen komen niet tot bloei

Ware duisternis is wit

Ochtendbed en avondbed zijn één

Men eet het brood alleen

Het verdriet heet hier

niet verlangd te worden 

Wreedheid en onkunde

in de nauwe donkeroranje streep tussen laken en donker

is geen mens die me nog iets vraagt maar onsamenhangend

vervuild, vervloekt, ongrammaticaal komen de vragen toch

"heb je genoeg gedaan voor de sociale staat

wat was de waarde het van wegswipen van dat profiel 

hoe slecht ben je met de skeletten van flessen en

de flukse woorden die niet iedereen begrijpt"

in het zoemen hoor ik de impliciete vragen die laag

als grondnevel rollen uit de compleet onnodige stromen

adjectieven van Delphine Lecompite, de koperen en blikken

keelklanken van slampoets die het slim bekeken hebben

Heb ik genoeg gedaan niet de poortwachters te omzwachtelen

met wc-papier betekend met zelf-uitgevonden ruïnes 

niet genoeg beleden bij de kale mannen met hete hoofden

en brillen hoog op hun hoge grijze hoofden

Men zegt dat goed werk naar boven drijft

maar men moet er thee van kunnen trekken tussen de kaften

de natte hand leggen op oud papier

een vondst tonen voor de menigte alsof het Simba is,

een belofte van tientallen jaar meer wreedheid en onkunde 

Boogminuut

ik wou slapen gaan in vrede

maar helaas ben ik behept

met een verdorven vorm van

onsterfelijkheid, een streven

naar een nieuw soort vederkleed

- ik ben ontdubbeld tussen

wat ik altijd wilde worden

en het ongewilde evenbeeld

van de verlopen zelfparodie.

en er zijn nog tickets te koop.