De ketens los

Is er nog tijd voor grootsheid, voor grandeur
Jawel
Ik heb de muren rond mijn Mykene opgebouwd
naar een grammatica van waarheid

Ik wens geen onmens te zijn, niet
de zoveelste man die een slaaf gemaakt is
van een stalmeester die zegt
dat de man hoort te heersen
dat hij maar moet lijden
en moet zeggen dat ze zagen, die wijven.
Tot daar.

Er moet iets zijn dat groter is dan ik,
er moet iets zijn wat mijn woede nog kan koelen
als ik zie hoe de kraaien komen stromen
uit gewonde mensen en dieren,
daar waar ze elkaar de kop inslaan
Ik constateer dat wat leeft, lijdt,
maar ook wat zinkt, zich kan laven.

Ik heb dromen verzameld en aan touwtjes gebonden,
een mantel gemaakt van avondrood
om brood te breken met de vijand.

Want dat is het, niet,
dat we elkaar nog moeten aankijken
en de gelijkenissen en de verschillen
moeten willen zien zonder pretentie -
die afgod van ironie en dood

Ik heb een stad gemaakt
waar geen angst bestaat
Een staat, totaal
op mensenmaat, nee, voor meer dan man
en vrouw en dier - een stad van torens en tempels
met priëlen voor als het regent, waar
we bouwend bouwen aan onszelf, blok voor blok
als goden van ware waanzin
en allerliefste ontketening

Pit en woord

Het is niet nieuw, maar daarom niet minder waar
de dagen deemsteren in geleende tijd.

Fruit valt.
De gouden kronen van de bomen
worden afgelegd zoals voorspeld.

We kunnen wel allemaal spreken
over de regen in dit land,
maar dat maakt nog niet de staat van elke druppel
of de steeds hernieuwde strepen water
langs de spiegels die we zien.

Ik krabbel tekens in m'n codex
en ik weet na herfst komt winter
komt lente, maar dat is slechts decor

Het ware bestaan bestaat uit het geluid
van glazen die klinken, en lippen die drinken
van blikken
vol onweerstaanbare dorst.

Mi casa es mi lengua

Hier spreekt men Nederlands
of iets anders, lacht de chef-kok
in aangebrand Frans, en ik denk
hier staat het huis van het zijn;

soms netjes opgevouwen,
met vele verborgen kamers,
soms een weergaloos paleis
met balzalen van onontdekte talen

(hier ergens valt de volta van de wil)

het regent, het waait, klettert
woorden door de steden en straten
in Brussel en in Parijs

en ergens valt een glas om:
de zinnen vinden elkaar, kwetterend
als vogels in naakte schemering

Mankluister

Het daagt weer korter
de handen van de herfst, zij vegen
bladeren langs cryptische banen,
over trottoirs als grafstenen
- en ikzelf, ik breek langzaam op.

De dagen slaan om zich heen,
grijpen ons woest naar de kelen.

Ik ben gekluisterd aan een bed
van Procrustes, aan de randen geknakt
en ik vraag me af wat ik zoek geraakt ben

De wereld tolt te snel,
verandert te traag van aard
en ik heb geprobeerd dat begrip te verdrinken
maar het begrip is steeds sterker,
een demon van ongeziene kracht.

En ik sta te lachen,
domweg te lachen
terwijl blad en tak verdorren.