De hemel is vandaag kobalt met witte suikerspin:
een idyllische spiegel boven een barstende stad.
Terwijl de commandanten hun centen tellen
probeer ik zorgvuldig alle leugens te zeven die ze vertellen.
"Goede moed, broeders," zeg ik, moedeloos en radeloos
want woorden lijken vruchteloos geworden
als lucht die recht uit mijn longen is gezogen;
om te ontsnappen in een hemel van kobalt.
Misschien leeft daar nog wat ijle hoop op beterschap
Misschien kan ik er leren eten van wolken
in plaats van gedwongen zijn te vechten in de hel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten