jij bent helemaal alleen in je olijfgaard
en ik zit aan de oevers van de tijd
te contempleren of ik het echt waard
vond. en het antwoord is ja, zonder spijt
een miljoen keer ja
een miljoen keer meer beschermend strelen
een miljoen keer meer de avonden stelen
een miljoen keer in een oneindig wiel
in het karmijn van een zomeravond
en het opaal van een wintermorgen
wij weten allebei -
ik heb een zacht hart, geen zucht
die me ontgaat, geen oogopslag
die ik me niet kan voorstellen
die jij had kunnen maken
ik had je de vreselijkste gift willen geven:
mijn alles, en alles in een baan daarrond
m'n mistbanken van gedachten
en die zachte embers in mijn wake
in plaats daarvan wandel ik nu des nachts
en wentel ik me langzaam om in bed
Geen opmerkingen:
Een reactie posten