hemelsblauw was de geborgenheid
waarin mijn witte jongensrug zich kende
en zich voor het eerst rechtte
vandaag staan mijn vuisten vol
met de rode letters van de boete
en zijn mijn palmen bloedloos
maar ondanks het verlies, het wiel
dat eindeloos maalt aan het lichaam
weet ik nog steeds de weg terug
naar die argeloze einders van toen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten