In het midden is het lauw en warm.
Armen en benen komen in beweging,
dekken dekens over de radicale diaken
en verzaken aan hun eigen moeders.
We veroordelen vers gekapte jongens
in knappe hemden en staalhelmen
maar negeren de tulpenbollen onder de grond,
die bleke wortels van de erfzonde:
de onopgedolven kleine Adolven.
Op tv spreken de intellectuelen
dat het meevalt, dat we lief moeten zijn
voor die mestvaalt, die berg aan excuses
die droomt van standrechtelijke executies
Maar het volk, dat ben ik toch ook
dat zijn wij ook, verwijlend in hoeken
en kanten, en cafés en achter boeken,
de mensen die mens willen zijn,
met dromen die niet passen in ijzeren matrijzen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten