je zegt dan zoiets onbestemds en bots
nog achterin de mond. een verwensing.
de spraakkunst wordt er niet mooier van.
ja maar ik ben toch niet gek
terwijl de waanzin je in de ogen staat
en het water tot aan je vlezige lippen.
de haarfracturen worden talrijker
en breiden zich uit in de huizen,
over de trottoirs en het gele email
van onze slecht gepoetste spreekbuizen.
pauze.
je zegt weer kijk, kijk, ik leg het uit
op een bierviltje dat de nacht niet haalt.
op een mica tafeltje,
gedoemd tot een vies soort vergetelheid
en dan dat speeksel ook nog er nog bij.
de aarde op haar platst is een veelheid
aan benevelde banaliteit.
ik zwijg en jij zwijgt nu eindelijk ook,
drinkt dan, slikt. en ik denk aan
jouw doodskist en wat daar nog jaren
in nagist.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten