Seringen

de traagste tijd die bestaat, die kent geen grenzen
die kent geen namen, en ook geen ambitie.
de traagste tijd is mijn God, mijn Olympus
verscholen in de laatste embers en in de eerste zon.

hier is de gedachte maar de theorie van zichzelf
en is de stem geen ventiel maar een instrument.
hier bloeien de bloesems van ritme en van schaduw
om zich te onttrekken aan een meedogenloos lawaai.

de traagste tijd is een kosmische kat die eeuwig spint.
de laatste seconde die ons dichter trekt is
een ijsblokje dat net wegsmelt in een glas cola,
een seconde die voorbij-ijlt op het tempo van een jaar