vermoeid vleit de rivier
zich neer in zijn bedding
onder een pleisterhemel,
zonder zon - vluchten
in de lucht kan niet meer
kil water sijpelt binnen
in onze gezwollen gewrichten
en de harlekijnen heeft
men netjes opgeknoopt.
het hoofd weet zich geen raad.
laag leggen de takken
hun vingers in gebarsten aarde.
onheilstijdingen overspoelen
ons: "de dijken zijn gebroken"
maar
laten we dan samen drinken
Geen opmerkingen:
Een reactie posten