10717

Heem

Een ondraaglijk lichte koffer volgestopt

met vreugde reist boven de wolken, racet

onder een zon met manen als een raket

Er worden geschenken geschonken en

broodjes gebakken. Er wordt gepraat onder

glazen en in vele talen maar iets

wordt niet echt gezegd.

Uitgerookt

Uit een tuin vol katten stijgt grijze rook:

de man komt niet nader tot het kind

Zout was de hoop en zout is die versmoord

Loom kijken de katten toe hoe één rug buigt

Hoe één hoofd stil lijkt maar een gevangenis

is

Raamloos

Gekraste lak, liminale schapen, zwarte

brokken gemaakt van coca-cola - consumptie

als universele taal in een raamloos gebouw.

Kapitaal heeft al lang de kunst gekaapt.

Rauchen verboten - der Hauch stockt, auch

dies war einmal ein Gefängnis

Staartstuk

Betonnen adelaars kijken met misprijzen

naar de vertrekkende, vertrokken en ver

dronken in een waterput van eigen makelij

Het voordeel aan turbulentie tijdens tur-

bulentie is dat het je geen bal meer

kan schelen of het vliegtuig zal vallen.

Maar m'n gordel heb ik toch aan. 

Midscheeps

dagelijks praat ik als iemand anders

om mezelf te kunnen zijn; datzelfde

zelf probeert zich ervan te overtuigen

dat het bestaat door mijn stem te imiteren

en het meent ook alles te weten.

het bidt voor mijn ondergang,

biedt me aan als offer aan de zon

die ondergaat omdat de zonden

de klaarte niet kunnen verdragen;

dus moet ik elke dag dansen.

het sluit me buiten uit de tuin

en aanroept luid de maan als waan

zinnige. maar toch weet ik beter.

toch neem ik traag bezit van iets

dat eigenlijk helemaal niet bestaat.

 

Parvati

de zomer zwelt en zucht

wolken wellen op over de ruggen

van hoge huizen in de lucht

woorden wisselen tussen stroom

en tegenstroom, door de kabels

het krakende gelach en het koken

van bloeiend bloed

het is een verhaal zo oud als de straat

maar altijd verder vers verteld

Er gebeurt niets

Er is geen panacee voor opengereten oude wonden

of de doffe pijn die me gestaag als tromgeroffel

overal achtervolgt

Ik neem dagelijks zeven pillen en nog ben ik

misselijk van onbehagen. Op het einde van de

tunnel wacht enkel nog de zelfkritiek

Ik sta in een poel brak water die gestaag stijgt

met elke nieuwe millimeter zelfmedelijden

en elke zinloze, onbeantwoordbare vraag

Iedere nacht verpoos ik even in het licht;

de dag erop herbegint er niets

Geheel en al

Iedereen is in therapie, iedereen

maakt modeltreintjes, zit in zelfhulp

Iedereen ziet het keren van de hemel

of neemt deel aan videogesprekken

Bijna iedereen probeert, velen

vallen van hun vensterbanken

of liggen al onder het puin

van hun huis. Iedereen is bouwer

of sloper, sluiper of mediageile

gluipkop.

Aurelianus

Wreed april met zijn bloesems en bureaucratie

De prognose is van alles te veel dat er niet toe doet:

schuld, vet, pijn, de systematische spallatie

van diepe dromen

Meer dan ooit ben ik een leger van één man

een vreemdeling onder eigen volk, iemand

die verkeerd gebouwd is in een verkeerd gebouw

Maar toch adem ik nog 

Rauw

I

Elke dag wordt gewerkt aan ons testament

Elke dag wordt gewerkt aan vergetelheid

II

Op straat de verslagenen de geslagenen

de gehavenden de gedoemden de over-

gedoseerden en die die het allemaal

nog net bij elkaar kunnen houden.

De moeders, de miserabelen,

de zeveraars, de zagers, de zotten

Je loopt over de koppen en kinderen

die hopelijk nog durven hopen

III

In de ruimte het gestage ontstaan van 

de droom van het Kessler-syndroom -

het slopen van de sprong, de knip

in onze vleugels. De leugens ook

van onze techno-oligarchen

IV

Op Meta de boomerste takes

vroeger was het beter en de jeugd!

zeggen de domoren die in het stemhok

hun eigen ondergang in gang zetten

De blinde entertaint de blinden

Alles is content, niemand is content

V

In mijn hart der harten was ik nar

en minnaar, overwinnaar en baas,

sjamaan en onnozelaar maar

laten we nu niet praten over mij waar

al meer dan genoeg van is

VI

Op tv de heren met

een gigantische Sovjet-kepi als tekstballon

vol groteske leugens

een fabriek die kreupelen fabriceert

en propaganda fabuleert

VII

In mijn appartement heerst de sleet

ik eet dapper de wansmaak en ik

drink me langzaam tot een God

Elke dag ontluiken duizend liefdes

Elke dag duizelt me het hele bestaan

Elke dag is grieven 

Elke dag is rouw

 

Akker

Het land wordt omgeploegd

onder de vreselijkste wielen

Geronnen bloed, steen, glas,

staal en kinderschoenen

Maar deze monsterlijke boeren

zullen nooit voldaan zijn

Er moet altijd meer zijn

en zelfs dat is niet genoeg 

Parallelle strepen

machines maken imperfecte kopieën van zichzelf

de lage middelmaat komt op kop in de race naar de top

en natuurlijk het einde van de wereld -

je denkt aan somber tromgeroffel

of aan striemende stormen vol zwart stof

je denkt aan het einde als iets monsterlijks

iets groots dat zich ontrolt als donder

maar wat als het gewoon het geluid was

en de stank

van een vuilnisbelt dat over ons uit wordt

gestort - oneindig en eindeloos? 

Verborgen zon

Het kasticket van de entropie kent geen korting

Elke lijn kost weer meer maar heeft geen waarde

Het is een lint rond de wereld dat almaar langer wordt

En uit je zakken achter je aan wappert in de wind

Bedankt en tot ziens

En keer ontevreden terug