Alagadda

grauw zijn de verbindingen tussen
hand en hand en huid en huid geworden
verwikkeld in doeken waar onze
eenzaamheid lelijk geschreven staat

potscherven in balzalen, gegooid
door een concerto van idioten -
al wat ik nog heb zijn voeten
die bloeden van het vlezige moeten

ik stop mijn kop in een condoom
en slaag er niet in te stikken
mijn strot vertikt het te versmallen
een chirurgijn kijkt lijdzaam toe

(is hier eigenlijk nog liefde
of is die vraag zo pathetisch
als platgetrapte bloemen?)

ik word de zaal uitgedragen
op eigen kracht, ik hoop uit alle macht
dat de draden aan de muren met mij
mee het paleis doen imploderen