Non serviam

Wanneer we dreigen te kapseizen,
te verdrinken in tegenlicht,
dan helpen alleen donkere grotten
stelsels vol absurd trage trommels

Hier berg ik de vlam,
hier lig ik in donkere rotswol

Wanneer kapitein en kapers eender lijken
strijken we onze vlaggen,
zeilen we gelijk blind teneinde
beter het kale reizen te horen

Hier serveer ik de geest,
hier bouw ik mijn stenen tempel

Ent/Split

Creëer ik genoeg, repareren we goed
genoeg onze deuren en gewrichten
Hoe kan ik zorgen voor de zieken
als de zetel al vol zit met soldaten

Er speelt een duizendpoot
marimba in onze buizen van Eustachius

Luister ik voldoende
naar je polsslag of is je vlag
mijn blinddoek. En waar alweer
is onze verwondering heen gegaan

Ik volg de nerven van je hout,
onze rokerige taal
Automatisch komen we te kort, te
snel, te weerloos in de wereld

Minstens 80%

Als het niet zo lelijk was, zou het mooi zijn,
de charlatans in ganzenpas over het bord zien lopen.

Stugge subjectiviteit -
dat is wat anders

Noem gedichtjes dan ook geen poëzie -
een zeepkist is ook geen vliegtuig
Een goed idee is geen genialiteit

Het onvoorstelbare proberen vatten
is streven naar onsterfelijkheid, ofte
verkeerd opgezette dieren
transformeren tot parabolen

Ze schijnen in onze ogen met lasers
op het journaal en in de laatavond,
dat oude taartengevecht met versleten deeg.
je kan het zo voorspellen
wat ze zullen zeggen
een goede goochelaar herken je aan
de gevoelige kinderen die huilen

Ik pak de tijd in voor later, in
een wikkel van knapperig zilverpapier

Mijn koffers staan alvast klaar
terwijl ik eerst nog wat slecht
geperste platen breek voor morgen.

La Roche-en-Ardenne

Uitzonderlijk is de wind voor warse wandelaars
over smalle paden in de Ardennen, waar
geen Waalse of Vlaamse industrie weerklinkt
maar Nederlanders picknicken.

Onze landgenoten zijn onzichtbaar, behalve
aan de bar of bij bestellingen van de kaart

Wij, wij herontdekken onze vreemde eigenheid
in een burgerlijke blokhut, wij wachten op regen
en zien zowel wolken als sterren in stilte
na wake zonder wielen, het wentelen in houten kamers

Nachtbreker

I

Een shot in de spiegel, achteruit:
het kille haar van een planeet
waar je de leegte mee kan snijden.
De diepte is hier adembenemend.

II

De gruwel is erger dan de dood,
de achterblijvers kleiner dan lijken.

De artillerie brengt spektakel
op de leest van Wagners geest
terwijl oude mannen met dun haar
dansen met elkaar.

Hun zonen zijn moordenaars,
hun dochters verkracht
Ook dat is leiding geven

III

Op zondag zit ik in zetels
en wacht ik gezellig af
tot de nacht mijn leden meevoert
en roodgerande dromen
terug de overmacht nemen.

Dit is mijn brein op rails;
dit, de surreële trein,
het monster in elk bed
en het zweet van oude schuld.

IV

Ik tel de zonnestralen,
een hemels telraam
zonder balk noch vloer

Ik pers levertraan
uit een flard muziek,
zo mooi, zo vreselijk,
zo niet vergeten
wat ik ooit beloofd had.

Aralmeer

Ik heb geld en tijd geleend
en zal die niet kunnen betalen
vroeger eerder dan later
en dat, dat is het dan.

Bedelen is niet mijn ding

Geen grootsheid, geen kroon,
slechts het getik van te
zeer vernauwde gehoorgangen -
op het ritme van een zonderlinge zee

Endurium

ik daal af in dat archief
dat ruikt naar vergeelde zomers
en transistorradio's:
ook toen voelde ik de gloed
van een te smal leven
de schedels van kasseien
en de nabijheid van de leegte.

vandaag waardeer ik dat hiaat,
de nog onvoltooide gedachte,
en of hier misschien de liefde is
nog vacuüm verpakt en toevallig
voorradig. Maar wat is het
buiten het banale stappen
toch zo ontzagwekkend stil.

Hyperprisma

een kernbom vol kleur
die grijze dagen doet exploderen:
elk partikel glinstert
als een atomaire ster

dit is geen einde maar een aanvang,
een verklaring van een verkleuring
en in de refracties, de scherven
schrijden onze schaduwen nader

schilder me mooi, en ongeschonden
zal ik verrijzen in ultramarijn
met een kleed waar elke veer
vibreert in nog onontdekte woorden

OC

Ik zie je in de hemel als een satelliet
maar is dat nu echt wat je bent
Ik zie je op de baan als een bang hert
dat recht in mijn autolichten staart

Voor één keer heb ik mijn messen thuis gelaten
en ben ik bereid om het geloof te belijden
in mogelijke onvoorwaardelijkheid

Ik zie je als een boei op de vreemde zee
of is dat maar mijn reflectie die ik zie

Voor één keer ben ik onder de mensen
en dan ben ook jij bij mij

Hotaru

onder valse vlag branden wij
thans het land plat -
en praten wij dat goed
omdat het nu eenmaal moet

in deze moordkuil
het dagelijkse brood
op dit nette gazon
grotesk geweld

vol medelijden zijn wij
voor onszelf, beenhard
voor alle anderen,
want anders kan het niet

wij komen de straten door
en hoor
wie klopt daar kinderen

A10

Mijn verdriet en ik - een studie
van ongewilde vriendschap en
onverdiende spijt, die altijd
weer nachtelijke kilometers rijdt
onder steeds eendere lichten

De fundamenten zijn broos en
gecorrodeerd, en elk cahier gemarkeerd
door opposanten die me overal volgen
als meervoudige penumbra's,
dwars door bloed- en zenuwbanen

Zelfs m'n luidste stem
kan hen niet de baas

Dit zijn zeker mijn splijtbouten
die het verstand te boven gaan,
zo verlammend als een laffe zon
en net zo koud als de verre maan

Kansas-ex

vol van nijd ben ik en de
nijd zij met u als dit
toch het tijdperk moet zijn
van de porno van de haat

in volbloed hoofdletters
en gratuite uitroeptekens
spatten vaders open
als droesemende piñata's

de moeders houden zich
beschikbaar voor woede

vervloekt is de letter,
de krant, de straat in de man
en gezegend het dode fruit
dat rot ter wereld komt

Aanbakplaat

De woordspeling is uit, het verband
afgerukt, het leer gelooid het haar verbrand
In de oven der ijdelheden, afgeladen
met mannen wier kaken achterstevoren staan.

Wij zijn apen die van silex gegaan
zijn naar cybersex, van vuist naar
commentaar ergens in een huis
dat geurt naar ondermaatsheid

Hier zijn ze dan, onze afgedankte waarden,
teruggebracht tot het formaat van een bierkaartje

Hier het zwarte avondbrood,
en daar de stormtroepen aan de poort

Mijn koninkrijk

Ik ontdubbel als een farao
in een granieten plaat
met de vloedende haast
die eigen is aan de woestijn

Mijn misdrijven zijn gekend
op deze nachtelijke Nijl

(ik ben een microscopisch
kleine god, een von Neumann
-machine van curieuze zonden)

De katten rennen door het riet
de ratten houden halt

Des ochtends kruipt het slik
terug naar binnen en
gaat het zinkend liggen
in mijn meest sombere schachten

Holle tanden

De tijden van het harde vlees en de weke botten
zijn weer aangebroken: ik lijk te bestaan uit
wormen, hoe veel witte woorden ik ook spreek.

Ik ben mobiel, glij langzaam onder tafel door
tot rug en heupen zich krakend in elkaar boren,
en zich laven aan nog onontdekte paren lippen.

Terzines rijzen op uit natte stegen van zilver
en vanzelf neemt de demon bezit van mijn leden.

Er is nooit iets dat ik niet aan mezelf te danken heb.
Geen distichon is ooit meer dan een kale echo.

Temperatuur

we bekeken het plafond, ontweken
mensenmassa's op de plek die
me wellicht gebaard had -
nu wit als een bange westerling
die zich baadt in brak water

ik vond de verkeerde woorden,
dipte mes en vork in te grote borden

mijn stad was zeker groots
en de tafels en stoelen doorbakken
maar m'n tong was lam en leeg
terwijl ik wou zeggen "het wordt beter"
en ik slechts warmte wilde delen

nadien spilde ik vergiftigd bloed
en spelde ik lamme letters
vloekend op mezelf

Tokamak

woorden buigen zich tot een torus
of keren zich in gebroken cirkels
tot denkers hen herleiden tot atomen.

men weeft vreemde texturen
om hen nadien uit te spuwen
want enkel puree is eeuwig

tand en kaakbeen smelten samen
tot een vreugdeloze hamer
die steeds hetzelfde aambeeld slaat.

Fotonvogel

ik lig te bed, door het raam de gouden zon
ik draai me om, grijp het venster van
mijn zwarte zon, sleutels tot de wereld

hier zijn geen nieuwe berichten.
ik strek me uit in gefilterd licht,
ik zie de kerosinestaart van een vliegtuig

de benedenbuur heeft een vogel gekocht
en ik voel me in zijn kooi gevangen,
doelloos zoekend tussen twee zonnen

Tethys

De zee is een algoritme uit de oertijd
en alles wat we doen is dat herhalen
in onze golven en stralen, onze
platgeslagen stranden en harde oevers

Het zout lekt binnen in het huis
en wij heten het welkom

De muren hebben hier ogen en oren,
de vloeren splijten open en
ergens wordt er een gat geboord
in ons spijtig weke vlees

Jaren later spoelen we weer aan,
miniaturen in kleine groene flessen
volgens de wiskunde van het water,
onze onontkoombaar gedeelde moedertaal

Gekroond

ik lig als de gehangene
wachtend op inzicht
zacht met gesloten ogen

mijn weerstand en ik:
een complexe relatie
tussen drang en onwil

of worden het de raven
en de gieren die komen
terwijl de nacht me lost
met een ijskoude zucht

Vorstvuur

in '92 dacht ik tegen 35 vader te zijn
wijn te drinken in een eigen huis
omringd door kinderen en bloemen

in '02 schreef ik voor de toekomst
koelde ik ambities in glazen en gelagen
en ik werd steeds groter met honger

in '22 zal ik nog leven, werken
delven in hardnekkige dromen van succes
met onveranderlijk groene ogen

tegen '32 ben ik 49 en vader
van vele boeken vol geheimen
gedagtekend per element van ongeluk

Het doek valt

Het doek is weer gevallen
de zalen zijn leeg
en de pispot loopt over

Ik hou me vast
als troost en zelfspot
in één beweging

Want wat het is bedompt hier
in deze coulissen
van verbrast talent