we bekeken het plafond, ontweken
mensenmassa's op de plek die
me wellicht gebaard had -
nu wit als een bange westerling
die zich baadt in brak water
ik vond de verkeerde woorden,
dipte mes en vork in te grote borden
mijn stad was zeker groots
en de tafels en stoelen doorbakken
maar m'n tong was lam en leeg
terwijl ik wou zeggen "het wordt beter"
en ik slechts warmte wilde delen
nadien spilde ik vergiftigd bloed
en spelde ik lamme letters
vloekend op mezelf
Geen opmerkingen:
Een reactie posten