Stijgend vocht

vermoeid vleit de rivier
zich neer in zijn bedding
onder een pleisterhemel,
zonder zon - vluchten
in de lucht kan niet meer

kil water sijpelt binnen
in onze gezwollen gewrichten
en de harlekijnen heeft
men netjes opgeknoopt.
het hoofd weet zich geen raad.

laag leggen de takken
hun vingers in gebarsten aarde.
onheilstijdingen overspoelen
ons: "de dijken zijn gebroken"
maar
laten we dan samen drinken

Quid timeas?

Wees mijn getuigen als het ochtend wordt
over de zalen waar we dansten in het donker
de half-gehoorde verhalen
de passen in het duister en het drinken
en drinken

Zeiden ze niet steeds dat we nergens
zouden komen - dat we nergens
voor deugden, met onze eeuwige jeugd?

Wees mijn bondgenoten als oude mannen
kinderen zijn met kernwapens
mijn schilden en vrienden, mijn
schaduwrijke plaatsen onder lantaarns
van liefde

Laten we in bed blijven liggen
alsof we wachten op een zondag die nooit komt.

Siena

bij mij past geen orthodoxie.
ik ben een man van fuck
en tranen
en het verbeten lachen
met dingen die soms stuk gaan.

en sommige dagen drink ik
me een allitererend ongeluk

en soms schilder ik in sfumato
de mooiste tinten koffie
bij elkaar omdat ik denk
aan je iris als Siena
als katholiek zonder kerk

Vide supra

Als zon en maan verdwenen zijn
dan spoken dromen langs gebroken
beton -
de muren die nooit huizen werden
de beelden die geen armen hadden

Een plaat blijft haperen
zelfs het stappen stottert

Dakloos is het naamloze leed
het roemloze verdriet dat zwijgt
en in bomen van zilver
de gruwel ziet van het groen

Bathyscaaf

in vreemde zeeën is zwemmen
hijgen, hopen vooruit te komen
het is zeilen op de stormwind
vastgebonden aan de mast

het zout likt altijd weer
aan oude wonden bij springtij
maar dageraad is steeds
een bevroren zekerheid

de isoglossen en isobaren
worden één voor één bekend,
ik zoek mijn nieuwe baaien
langs mysterieuze boeien