Kanalen

het raderwerk is delicaat in de details
maar stemt tot wanhoop en woede
voor zo veel breekbaarheid

wat ik ben is achtergebleven
in het decor van kruimeltijd,
wat ik ben is wat het is,
waar woorden terugwijken
in plooien van geluidloosheid

ik beweeg als een beest
met het masker van de medicijnman
om de waan te bezweren
die zieken terug gezond maakt

ik was de verhoopte zoon
de dood het meest nabij -
met barsten in het gezicht
en de oogleden half-open

Atomair

Handen golven als tijgers
door zeeën van geluid
op golfbrekers van dagen.

Tussen ons op tafel
de theremin van woorden
waar wij de wensen mee weven

Wij zijn meer dan ons -
in onze vele schaduwen
luwen voortdurend de verhalen

En tijd is beweging van mens tot mens
een remedie tegen winters,
maar de atomen van fantoompijn

Polaris

Ik ben opgestuwd uit de stromen van de tijdloosheid,
en heb steeds trouw de Poolster gevolgd van noord
naar noord in vlinderslag.

Soms was ik brak van te veel willen, niets meer
dan wrakhout in water zonder schijnsel of schelp
en vaak na de paring at ik al naargelang
m'n partner op of zij mij, want altijd was er meer
Er leek meer - steeds meer sterren onder de schedel
van de koningszwarte hemel. Dat was een hoofdstuk van honger.

Nu ben ik terug naar boven gekomen, niet aangespoeld,
maar varend als je niets ontziende tuimelaar,
baggeraar, vlag gehesen naar de Poolster,
van noord naar noord, huiswaarts tuimelend
langs alle meridianen