Het daagt weer korter
de handen van de herfst, zij vegen
bladeren langs cryptische banen,
over trottoirs als grafstenen
- en ikzelf, ik breek langzaam op.
De dagen slaan om zich heen,
grijpen ons woest naar de kelen.
Ik ben gekluisterd aan een bed
van Procrustes, aan de randen geknakt
en ik vraag me af wat ik zoek geraakt ben
De wereld tolt te snel,
verandert te traag van aard
en ik heb geprobeerd dat begrip te verdrinken
maar het begrip is steeds sterker,
een demon van ongeziene kracht.
En ik sta te lachen,
domweg te lachen
terwijl blad en tak verdorren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten