het blad slaat om met de wind, we
willen op de rand staan van het willen.
ik kijk naar beneden en omklem
de reling van de dwarsnacht.
de pen aarzelt:
in de grote gaanderijen is het feest
voor jongens en meisjes die exploderen
van goesting, van goten tot daken.
het zijn nu hun nachten die komen
na die rijen die bij mij hoorden
maar de hoop van neon op niets, dat
verandert nooit in haar vergeten.
beneden het gedruis en gedreun
van alle verlangens door elkaar geverfd
en boven in de holtes van het denken
altijd maar dat ruis van cassettes
tegen al die energie weegt geen kunst op op mensenmaat
van banale dichters die hmm en zo zo zeggen
maar alleen het verre ademen van open longen,
alsof een zeestraat vol mensen is opgebold en
met die mensen de zwart-witte wensen
van vroeger en de lichamen van het nu
ik heb beslist wel meer gewild dan dit
maar bleef kleven in halo's van schemer
als nooit meer dan een rusteloze drinker
Geen opmerkingen:
Een reactie posten