Dag dag,
dag natgezeikt en lelijk romantisch land, goeienavond
België, wolkerig en weelderig in zijn teveel.
Hier heerst een overaanbod aan meningen
van dasgeknoopte hansworsten
en nijdigaards die hun nagels knippen op de trein.
Voor wie luistert, lijken alle kooien
sonische terroristen te huisvesten.
Nadat de kinderen er gekomen zijn is er een familiefeest
het hele lieve leven lang: dat spreekt
uit de herensnit van die veel te luide dame
Ondertussen, graatmager en grijs
eet een verstorven man een appel met dedain:
ik eet gezond, ik ben een plank beendermeel - en ik denk
ik denk
ik wil de drank en de drugs en de tabak
maar ben te slim om dom te sterven, te ongezond
om langgerekt als een biostokbrood recht de dood
tegemoet te leven.
Leg me als de trein ontspoort gewoon maar in het gras
en draai me dan in dekens,
want ook ik heb een nek die kan breken.
Zie je ik ben verslaafd aan schoonheid
en wat ik allemaal waarneem is slechts goedaardige dementie
Ik ben verankerd in letters en leestekens,
maar wat ik lees lijkt een cliché, geschreven op wc-papier
In onze wagons wordt verder gewerkt
aan een magnum opus van middelmatigheid, een generatie
die ik haat met haperingen, hiaten
en meer chiasmes dan de chromosomen van al mijn moeders samen.
Dikke man met talisman,
student met stil gebroken klok en
dame met stem als g-loze godin,
wij naderen thans Gent-Sint-Pieters, bolwerk van mensenvloed
terwijl ik alleen kan denken aan eb,
eb
e
Geen opmerkingen:
Een reactie posten