wij zijn het menselijkst in ons falen,
in het stokken van de adem
als de muren van de taal veranderen van behang.
er zit te veel suiker in mijn koffie,
maar het is de prijs die ik betaal voor
gedachten te willen bevatten in draagbaar materiaal.
in één seconde zit een eeuwigheid aan evenwicht
tussen ontspanning
en ontsnapping
ik lik aan een lepel en kijk naar buiten,
de uren breiden zich uit in alle richtingen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten