Scattered disk objects

de zwaartekracht zelf danst ballet door de kamer
zij balanceert en lijkt iets te gaan zeggen,
gaat dan liggen op de grond
en ik,
ik zit voorover gebogen in een grote stoel,
zet de vingertoppen tegen elkaar, denkend

"voorbij deze vier muren speelt men piano
als duizendpoten, een soort quatremain
voor zij die het allemaal gehoord hebben"

het denken kentert keer op keer

In sublimatie

in de iris van de nacht
zijn we niets ontziend -
geen deel wordt heel gelaten
door eindeloze armen

brutale lichamen op hun best
spreken nooit in tongen
tot de spanning breekt
nadien: witte rook
(exegi monumentum)

Tervuren in embers

Dichtwerk is een ding met stukwerk
maar daarom niet minder mooi

Een verklaring is altijd een verraad,
zoals vandaag:

de zon staat hoog, mannen drinken,
vrouwen drogen hun haar, en
langs uitsparingen dringt muziek naar binnen

De waarheid is:
we weten nooit echt hoe dingen werken,
wie beweert te weten is in feite oliedom.

Xenon

deze lijnen schrijven zichzelf als alle
beweging stilgevallen is en de handen
langs het lichaam liggen

de dingen gaan intussen door - stoom,
mensen, gepraat en het aarzelen

ik zou zeggen leg je hoofd in mijn hals en
zeg dan niets, of negeer het woeden
van alle gedachten en zo verder, maar
de waarheid is moeilijker dan het zitten
aan een oever van een vreemd gevoel of
het uitbranden van verlangen.

São Paulo

wij zijn het menselijkst in ons falen,
in het stokken van de adem
als de muren van de taal veranderen van behang.

er zit te veel suiker in mijn koffie,
maar het is de prijs die ik betaal voor
gedachten te willen bevatten in draagbaar materiaal.

in één seconde zit een eeuwigheid aan evenwicht
tussen ontspanning
en ontsnapping

ik lik aan een lepel en kijk naar buiten,
de uren breiden zich uit in alle richtingen

l'Escaut

in het ongemaaide gras slinkt de tijd
weg van naad tot naad,
als de ochtend zich oplost in water
en in koffie, en wij, mannen,
praten over hoe hier jaren geleden
nog jongens gingen vissen

wij hebben onze paden verbrand en de
dieren uitgerookt
terwijl hij denkt aan de onschuld
van het niets vermoeden

mogelijk waren wij hier niet eens maar
hij kijkt nog steeds dezelfde kant op
- wij kunnen niet denken aan water