mijn straten zijn niet vergeten
hoe stugge stappen klikken van zij die zoeken
naar een kilwarm oord waar lieve woorden nog betaalbaar zijn
en mensen slechts bestaan in vage vormen
mijn kinderen praten de gebroken taal van de voetpaden,
de verkeerslichten en de straten en symbolen,
uitgeknipt in zichtbenevelend neon en stadsdamp
samen zijn zij vele ogen en handen
samen wanen zij zich enkelingen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten