In de zeekroegen praat men alle talen, de landratten, scheefvaarders
en de bezonken verstekelingen
Als drenkelingen klampen ze me in barensnood aan
met zwemmende ogen en warme monden,
hun verhalen gepekeld met dikke tongen
– Dit is niet mijn volk
In de duinen verstomt het gemompel of
het luide geschal van feesten die al op voorhand vergeten zijn
Daar klamp ik de zee zelf aan, de zwijgend wiegend fluisterende,
de oneindige met donkere ogen waarin men zich nietig ziet
En daar vind ik dat punt, die boei,
een oefening in weids deinende rust
– Dit is mijn herinnering
Geen opmerkingen:
Een reactie posten