Grafiet

wij zijn naast elkaar in kamers
van dezelfde taal, lichaam
aan lichaam aangehaald, zonder
grote gebaren of dure daden.

je leest mijn kaarten, keizers,
koninginnen en omgekeerde zwaarden:
het lot laat zich lastig kopen,
maar voor geloof zijn we te listig.

er is iets als ik je gezicht hou
tussen m'n handen, dat iets
wat bijna niets lijkt maar alles zegt,
ondeelbaar is, onvergetelijk licht

je weet:
de tijd vermaalt grafiet tot diamant,
maar met edelstenen valt niet te dichten
dus wat ik doe is afgeven, zacht arceren
waar we samen seconden delen.

Genesis

in de aanvang is de adem
de adem is de aanvang,
het verschil tussen steen en leven
graniet en liefde

groot is bloed dat vaten vult
en de strot beweegt tot spreken
maar hoesten is ons deel

wij weten het altijd beter
wij weten helemaal van niets
op het einde verven de wijsvingers
rozen op roodgevlekte halzen

Grieks vuur

ik kom uit een verkaveld land
waar geschiedenis dun gezaaid is
en de middenstand glanzend dik

sommigen zouden het benijden,
die parochie zonder goden,
vervuld van tomeloze vrede

maar niet ik, niet de ongeschikten
die de dampen snuiven
van caldera's vol van brand

mijn echte thuis is onbestaand
een boek in permanente ombouw,
een rij getallen zonder einde

Neon zon

fluwelen schaduwen wervelen
staand op de tippen van de tenen
in laserlicht,
als work in progress,
als work in motion, als mantra
tegen het metrum van de pijn.

dit is het luidste leven,
onvolmaakt bewegend en zwetend,
maar kerend in koorzangen.

wij zijn waarlijk de kinderen
van titanen.

Kanalen

het raderwerk is delicaat in de details
maar stemt tot wanhoop en woede
voor zo veel breekbaarheid

wat ik ben is achtergebleven
in het decor van kruimeltijd,
wat ik ben is wat het is,
waar woorden terugwijken
in plooien van geluidloosheid

ik beweeg als een beest
met het masker van de medicijnman
om de waan te bezweren
die zieken terug gezond maakt

ik was de verhoopte zoon
de dood het meest nabij -
met barsten in het gezicht
en de oogleden half-open

Atomair

Handen golven als tijgers
door zeeën van geluid
op golfbrekers van dagen.

Tussen ons op tafel
de theremin van woorden
waar wij de wensen mee weven

Wij zijn meer dan ons -
in onze vele schaduwen
luwen voortdurend de verhalen

En tijd is beweging van mens tot mens
een remedie tegen winters,
maar de atomen van fantoompijn

Polaris

Ik ben opgestuwd uit de stromen van de tijdloosheid,
en heb steeds trouw de Poolster gevolgd van noord
naar noord in vlinderslag.

Soms was ik brak van te veel willen, niets meer
dan wrakhout in water zonder schijnsel of schelp
en vaak na de paring at ik al naargelang
m'n partner op of zij mij, want altijd was er meer
Er leek meer - steeds meer sterren onder de schedel
van de koningszwarte hemel. Dat was een hoofdstuk van honger.

Nu ben ik terug naar boven gekomen, niet aangespoeld,
maar varend als je niets ontziende tuimelaar,
baggeraar, vlag gehesen naar de Poolster,
van noord naar noord, huiswaarts tuimelend
langs alle meridianen