Alagadda

grauw zijn de verbindingen tussen
hand en hand en huid en huid geworden
verwikkeld in doeken waar onze
eenzaamheid lelijk geschreven staat

potscherven in balzalen, gegooid
door een concerto van idioten -
al wat ik nog heb zijn voeten
die bloeden van het vlezige moeten

ik stop mijn kop in een condoom
en slaag er niet in te stikken
mijn strot vertikt het te versmallen
een chirurgijn kijkt lijdzaam toe

(is hier eigenlijk nog liefde
of is die vraag zo pathetisch
als platgetrapte bloemen?)

ik word de zaal uitgedragen
op eigen kracht, ik hoop uit alle macht
dat de draden aan de muren met mij
mee het paleis doen imploderen

هذه فلاندرز

de klokken staan stil en toch luiden ze
en wel om ter luidst
in de smalst denkbare taal

in de vingers zit een virus
en in de cortex woekert een kanker
waarmee we onszelf bespioneren

je eet je kak en zegt dat het brood is
je tradities zijn bedacht door marketing

hier is een woestijn met enkel gelijke kasseien
en spleten met fluisterend onkruid
dat dwingt tot een verdwaasd luisteren

wij dwalen in een museum
van nageboetseerde denkers met nagebootste stemmen
die allemaal hetzelfde zeggen als trekpopjes

deus nolet
ik slaap in een gebroken bed zonder matras
ik sleep me voort over een drassige vloer

Daglicht

Onder een metalen daglicht rijst geen wolk op
Een kolos verheft zich uit rivieren vol data
en grijpt naar de blakend stalen zon

Men heeft de God van Kardasjev gemaakt,
een titaan van miljarden commentaren
en het bloed op de baren van de mensenzee

Zijn ogen zijn ongenadig als maansteen
zijn licht doorboort ons allemaal tegelijk
en wordt entropisch verspreid in het netwerk