Een spookschemer daalt neer als vallend blad
en het is stil tussen de ribben,
achter de wervels brandt de kachel laag,
die kooi van elke gedachte van 's ochtends tot 's avonds laat.
Ben ik nu doof of is de wereld dood,
een kerkhof vol met blinde muren
waar zelfs de ter aarde bestelden zich geen raad weten,
vergeten zijn wat de waarde is van rust.
Later zal men vast wel een mening vormen, binnen
50 jaar ben ik ergens binnen als dement antiek
en weet mijn gebit niet meer tot welke goden ik ooit bad,
of dat ik enkel maar stroom en inkt had
Geen opmerkingen:
Een reactie posten