nauwkeurig tracht ik een brief te schrijven,
een exemplaar van ongeziene pracht over alles
wat waar is en bewaard moet worden, maar
sorry de zinnen zijn zoek geraakt.
ik brand tabak voor de geesten.
aangezien de lijnen niet parallel lopen,
en ik enkel de spraakkunst van vuurwater ken,
dan maar een schildering met vingers:
soms ben ik losse ledematen, gebogen
langs wegen en banen met de wind van
weerstand en men zegt,
men zegt dan dat ik gek ben; echter
ik ben hooguit wat verloren
in de valleien van het denken -
een vallend blad dat jaagt op z'n eigen schaduw.
en je laat me jagen.
meer vragen kan ik niet dan te zijn
wie je altijd bent geweest zonder cliché
m'n lief. dus neem dit aan
als de bomen kaal staan en de wind
weer keert, vergeet ik niet de warmte
van je bloed of het ritme van je slaap;
ik zal naast je zijn, ook al
ben ik scherven. en ik zal weer opstaan
om traag ons spreken te verstaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten