Halogeen

het blad slaat om met de wind, we
willen op de rand staan van het willen.
ik kijk naar beneden en omklem
de reling van de dwarsnacht.

de pen aarzelt:
in de grote gaanderijen is het feest
voor jongens en meisjes die exploderen
van goesting, van goten tot daken.

het zijn nu hun nachten die komen
na die rijen die bij mij hoorden
maar de hoop van neon op niets, dat
verandert nooit in haar vergeten.

beneden het gedruis en gedreun
van alle verlangens door elkaar geverfd
en boven in de holtes van het denken
altijd maar dat ruis van cassettes

tegen al die energie weegt geen kunst op op mensenmaat
van banale dichters die hmm en zo zo zeggen
maar alleen het verre ademen van open longen,
alsof een zeestraat vol mensen is opgebold en

met die mensen de zwart-witte wensen
van vroeger en de lichamen van het nu
ik heb beslist wel meer gewild dan dit
maar bleef kleven in halo's van schemer
als nooit meer dan een rusteloze drinker

Mode d'emploi

het is een ritueel van veren
en toch nooit vliegen
het is een daad van verven van verse kleuren
over troebele kwesties

(ik wijd dit schrijven aan een god zonder persoon,
hij die zich verschuilt achter gordijnen van regen)

het is het omkeren van een zandloper,
het is het zachtste sloopwerk
en het is een daad van stilstaan
bij havens van verlaten gedachten

het is tenslotte licht vangen onder dekens,
en denken dat het sterren zijn

Nazomer 2013

Voor wie wil, zijn patronen en symbolen overal
in gras, in haar, in zomerjurken en kralen.

Vanuit de verte lijkt het één systeem
dat smeekt om ontsluiting,
van dichtbij zijn er slechts bellen en
contouren die vervloeien
in de inkt van warme zintuigen.

Op het einde van de golf ligt nat de rust,
witte lichamen wentelen per kering,
in de volle branding van een hongerzon.