Voorbij de staven van onze kooien
speelt het theater en wij zwijgen.
Zij zijn alleen maar schaduwen op doek,
de inkt van inbeelding
In het achterhuis verkleinen de kooien
en kijken we naar beneden naar binnen,
zijn wij onnadenkend steeds gezien.
Ik herinner me
wij bouwden mee aan onze eigen tralies
omdat we beter zijn dan dieren.
Nu grijpen we de staven vast
om niet vormeloos voor de dag te komen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten