de ene herinnering schuift onder de andere,
wordt natte aarde, een proces van jaren.
de geologische mens, de rug van basalt
die duwt en trekt op een ritme van glazen
en voetstappen
in het afdalen is geen weg nog dezelfde
en we moeten dat toegeven -
het verleden is verhard tot Pompeii,
een stille ruimte, alleen onderbroken
door het schuifelen van gekromde goden
Geen opmerkingen:
Een reactie posten