in koude kamers branden de lippen als uiteinden
van sintelmensen, wentelend om hun as
in uitspattend verdampte vormen,
in gedempte hoofdtonen met gevorkte vingers
de dageraad snijdt stroken in dansers,
in rood en goud en blauw
- een viering van vleselijk willen,
een vorm van zingende vergankelijkheid
langzaam breidt de ochtend zich uit
over een landschap van verglaasde monden
Geen opmerkingen:
Een reactie posten