Jackie G

Ik herinner me dat deel van de stad
als gekleed in geleende jaren

Wij zaten in kinderloze kamers met cola
bij die kindse onmoeder van mijn vader
en haar echtgenoot, een oliebol

Zij hadden sierborden, een serre en een
tv als steen der glitterwijzen
Ik dacht toen aan bladeren en boenwas
Ik wist niets van de toekomst
omdat wij samen ademden in verschillende verledens

Zes dagen

zes dagen onweer en zonneslag in de stad
zes keer vierentwintig gestolen uren
in geuren van banden, zonnestenen en zwarten
zes dagen van versleten schoenzolen
zes keer buiten roken bij brede auto's
één keer terugspoelen naar de smaak van VHS
één moment Amerika, weids en etend
- een idee van torens en hypnose

Ljubljana

elke gebottelde les heb ik geleerd
en gebroken over 1001 dagen
om het schreeuwen van stenen te dempen
of meer te dragen dan denkbaar geacht

wij zijn verenigd
in volkomen ondoorzichtigheid

en toch is de afdronk altijd
vloekende lust, vechtend bloed,
een volledig leger van één man

Zuiderhaard

met handlangers van oker en schemerrood
vormt zij vraagtekens in vingers en lippen

het is noodzakelijk een vaag portret,
een sfumato zonder omkadering,
een herhaling van vonken en vlechten
die de late uren ontsmelten van nacht
tot dag, tot nacht

Северный полюс

het wordt spoedig weer nat en koud
(hoeveel tol moet nog betaald worden
voor een wak in je glasnost?)

ja - ik ben bereid tot de prijs
om de vreemde mond tot monding te maken
en aan te tonen dat baren en baaien
niet schrikbarend zijn
indien leesbaar op een kapiteinskompas

Caecus

In het einde herkende ik het begin van hand
tot vingers gesponnen draden van de Moirai,
hoe motieven in laag licht pas tot leven kwamen
van hals tot onderrug in de spinwaan

Nu we ouder waren, en onze eindes aangelengd hadden
tot een begin met nagels en naalden
moest ik nog beginnen aan de afdaling
door straten van grijs tapijt, langs haar,
langs de leden en verhalen van vroeger

Intijging

(met dank aan F.V. om me te dwingen tot het schrijven van dit gedicht)

De stijgbeugel van het haatbedrijf,
de narthex, doopvont van het ledigloze glas
dat geen adem noch tong smaakt
noch taal of huig, tilt de eed in zadels
van honderdduizend hondenhuiden
En nee, ik hef geen glas op zonder je naam
ooit te noemen

Retrograd

door ongedane zaken
dubbelzijdig te kerven aan de binnenkant
kantelt het beeld en de poort binnenin
van buitenaf

de ware gevangene is vastbesloten tot
warme bekentenissen, maar zal erover waken
dat het allemaal onleesbare leugens lijken

Upādāna

zonder richting maar overal, onscherp
in vele vormen van de getallen en
de rijen en de
structuren
zo vormt, omgeeft, voedt ons zonder
misrekening of miskenning
met de muziek van de vele getallen
in variatie en herhaling, vorm
functie en structuur
en geeft me warmte met
of zonder onberispelijke omschrijvingen
als uitgebreide ruimte 01
0110100
1110010111
001

Augur

wat regeert in vogelvlucht over onverharde wegen -
de wichelaar trekt zijn banen van hem tot hen

en wij,
wij kerven met stappen door cirkels van man tot man
wij praten en verzoenen ons met de gedachte
dat het soms de aarde is die zingt
en de vogels die in taaiheid moeten zwijgen

Ontschilde onwaarheden

in straat en de wijngaard
biedt men waarheden aan
over de stand van man en maan
maar ik stap en tast,
bloed likt het blad, de hand
herkent de geur van klei
en gekasseide herinneringen
en ik snap dat
de schil van droog fruit
nog niet de dood is van het verleden
maar een verhaal dat ik inkleur
met eigen hand, met lavend bloed
en ruisende honger

Entropische unie

het ligt in de aard van de dingen
om naar beneden te stromen
in zandbeken en stof
te verspreiden en te verhullen

het is eigen aan ons praten
dat het ons verwijdert van elkaar
bij elke nieuwe verklaring

het is de kern van de zaak
om elkaar voorzichtig aan te raken

Aquarius

De verre ochtend komt traag op gang,
uitgeknipt in mist over de bergen
en de bogen die de waterdrager draagt

Man en hoed zijn één

De berg draagt de waterdrager
over trappen en mistflarden
in breedgerande stappen

Water is de zon

Van hier tot in de witste verte
draagt de berg de waterdrager

Manhattan of the Mind

waren er voor dit moment te veel gedachten
dan blijven mijn zinnen nu haperen
aan de tafels waar we zaten
tussen glazen en versgelakte nagels

het onvermogen om alles om te smeden
tot weerklinkende woorden is jammer
maar zelfs in die analoge regen
van komma's en vraagtekens
had ik de antwoorden al opgeschreven

Sibiatu

hij is verbrijzeld,
hersamengesteld
als man, als standbeeld
en veldbed voor handen
die breken, sculpteren
- maar nooit herstellen

want wat is nog harder
aan diamanten idealen
dan vingers vol lood

Argon

het is stil aan de zonnekant
terwijl de naald de avond nader bepaalt
dan hoor ik niet het geraas maar het zuchten
van zwoegers en zwervers

de ziel is een rad dat draait
tussen zon en maan en doodgeboorte

en nooit, nooit
hebben wij niks te eisen

Melanesis

hij, die slechts kijkt en schrijft
vindt geen antwoorden in figuren en runen,
maar kan slechts omtrekken omschrijven
die zich onttrekken aan spaarzame waarheden

elk wapenfeit kan het laatste zijn,
maar zijn vragen zijn eindeloze variaties
op hetzelfde raadsel -
wat zit er onder een bodemloze bovenkant?

Persephone

elke stap dichter is één verder
van dat oude hemelhuis
elk uur schenkt ons de verkeerde vastberadenheid
in tijd die niet meer teruggaat

kom je terug als het weer winter wordt?

kan ik een boot bouwen die groot genoeg is
om de warme zorgen en wonden mee te dragen

en ik zeg:
wij zijn slaapdronken in een stroom geslipt
en nu uit een veel te grote droom
wakker geworden als versnipperde stervelingen

RDC

in het trage mompelen van wagens
hoort hij een nieuw volkslied
tussen de zachtheid van oude regendekens
in stegen en ingelichte vensters
(met bovenal, de mensen)

in hart en onderbuik ontluikt
een al te bekende wens om zijn armen
om de huizen heen te leggen
waar vochtige vrienden nog thuis zijn

hij begeleidt zichzelf op trommels
hij haakt zijn hand in duizend muren,
en zegt:

wij zijn één
wij zijn twee
wij zijn nooit alleen

Denver

over de rosgeblazen stenen is het moeilijk
om te zingen, ademen en te verdwalen
in hard mensenzand, in de handpalm van God

onze oude leugens worden weggestraald
en opgezweept in stoffig zonlicht

de dorstige liefde van ouders die er niet waren,
trachten we met elke voetstap te ontwaren
in Zijn hooggerichte oog,
en in oranjerode mensenkruimels

Tezcatlipoca

ik weet niet meer in welk water mijn
gedachten van toen gevaren zijn, en
wat ik dronk of hoe ik misschien dacht
dat ik een geletterde ruiter was

ik herinner me wel het aftikken
en het eerste likken aan
het vastgehouden hout van een nieuwe smaak
in caférumoer en muren van oker

ik gedenk ons sindsdien als nachtstappers
met vaste handen, laverend tussen
droge rotsen en hongerige stormvloed

Cirque

er is één moment van één frequentie -
man en vrouw die elkaar aankijken
in hun rakelings oversteken in oranje warmte
dat alle haartjes wijd overeind doet staan

hun halo's kruisen elkaar als ringen,
veelvormige hoepels van geladen gedachten

zij strelen bij het afscheid
alleen maar het na-ademen van hun zich
wederzijds verwijderende voetstappen

Contratempo

In de slanke slagschaduw van de zon
is de koffie intussen lauw geworden.

De lepel ligt nog steeds richting middag,
en mijn handen zijn rustend
een ogenblik uit de patrijspoort van de tijd gestapt

Alles is stil - een raamloze opening,
of een uitnodiging naar een plaats
waar het nu zich langzaam uitrekt
als een verstrooide dromer

Club 22

in koude kamers branden de lippen als uiteinden
van sintelmensen, wentelend om hun as
in uitspattend verdampte vormen,
in gedempte hoofdtonen met gevorkte vingers

de dageraad snijdt stroken in dansers,
in rood en goud en blauw
- een viering van vleselijk willen,
een vorm van zingende vergankelijkheid

langzaam breidt de ochtend zich uit
over een landschap van verglaasde monden

84.000

Ik mis iets in het tellen
tussen twee langzame hartslagen door
- een sanctie en een stil vergeven
van mijn opgestane contouren
in een magisch venster, een tweede ik
of een rokende derwisj die
gekomen is om de demonen uit te drijven

Ik mis iets in het lachen
met ongelijke rijen gele tanden
waar gisteren nog geen gaten waren
van ontbrekende delen
Ik vraag niet om medelijden - maar
leg gewoon je handen op mijn hoofd
en ik beloof dat ik zal slapen