Hertzwelt

Wij zijn geboren in een stenen hemel
om onze tijd uit te zitten in de sporen
en gelaagde golven van geluiden
Ik strek me nu uit over de grijze banen
onder straatlampen en in ruisende wagens
en de volle witte strepen op dampend zwart

Ik ben verloren maar zoekend
Ik ben moe maar grenzeloos levend

Het is lang geleden dat wij geen kou hadden
of ons niet moesten laven aan verre echo’s
van onbereikbaar hoge pillaren

Ik ben geboren om de stemmen te stelen
Wij zijn geboren als stoorzenders

Koningsblauw

mijn straten zijn niet vergeten
hoe stugge stappen klikken van zij die zoeken
naar een kilwarm oord waar lieve woorden nog betaalbaar zijn
en mensen slechts bestaan in vage vormen

mijn kinderen praten de gebroken taal van de voetpaden,
de verkeerslichten en de straten en symbolen,
uitgeknipt in zichtbenevelend neon en stadsdamp

samen zijn zij vele ogen en handen
samen wanen zij zich enkelingen

Schemer over Blankenberge

In de zeekroegen praat men alle talen, de landratten, scheefvaarders
en de bezonken verstekelingen
Als drenkelingen klampen ze me in barensnood aan
met zwemmende ogen en warme monden,
hun verhalen gepekeld met dikke tongen
– Dit is niet mijn volk

In de duinen verstomt het gemompel of
het luide geschal van feesten die al op voorhand vergeten zijn
Daar klamp ik de zee zelf aan, de zwijgend wiegend fluisterende,
de oneindige met donkere ogen waarin men zich nietig ziet
En daar vind ik dat punt, die boei,
een oefening in weids deinende rust
– Dit is mijn herinnering