Holle tanden

De tijden van het harde vlees en de weke botten
zijn weer aangebroken: ik lijk te bestaan uit
wormen, hoe veel witte woorden ik ook spreek.

Ik ben mobiel, glij langzaam onder tafel door
tot rug en heupen zich krakend in elkaar boren,
en zich laven aan nog onontdekte paren lippen.

Terzines rijzen op uit natte stegen van zilver
en vanzelf neemt de demon bezit van mijn leden.

Er is nooit iets dat ik niet aan mezelf te danken heb.
Geen distichon is ooit meer dan een kale echo.

Temperatuur

we bekeken het plafond, ontweken
mensenmassa's op de plek die
me wellicht gebaard had -
nu wit als een bange westerling
die zich baadt in brak water

ik vond de verkeerde woorden,
dipte mes en vork in te grote borden

mijn stad was zeker groots
en de tafels en stoelen doorbakken
maar m'n tong was lam en leeg
terwijl ik wou zeggen "het wordt beter"
en ik slechts warmte wilde delen

nadien spilde ik vergiftigd bloed
en spelde ik lamme letters
vloekend op mezelf