de coda van het universum is een absurde stilte
van centiljoenen jaren duisternis en kilte
dit is vergetelheid voorbij vergetelheid
de kleinste eindes zijn de pijnlijkste in hun eerlijkheid -
een weerloos dier dat alleen sterft op de pechstrook
een bloem die valt, een grijsaard in een grijze gang
een boot vol vluchtelingen, al dood nog voor de dood
mogen we dan geen vuist meer maken?
kunnen atomen dan niet werkelijk een ster baren?
moeten we niet ten laatsten male grootsheid eisen?
zoals superkritische vloeistof snuiven door een rietje
of een taart bakken met een spijkerbom omdat het kon,
een clown die beestjes buigt uit ballonnen en ze dan
laat ontploffen als de Krakatoa, Akrotiri, Yellowstone
