Radii

het seinhuis neemt soms monsters waar,
verre vrienden in dunne stralen,
of zelfgemaakte vijanden op baren
van een inktzwarte zee.

geen mens is een eiland maar niemand
komt aangespoeld in een schelp -
de vrees om te breken is sterk

in oliejassen nemen de verlangens vorm aan,
nat en koud als reumatische tentakels

nogmaals cirkelt een lichtstraal over zee

B255

I

Nog niet alles is gezegd

Onze schaduwen hebben hun eigen ombre hier
buiten het kunstlicht van de supermarkt.
Geen grootse daden worden hier verricht,
de dagen smelten samen in somberheid.

II

Maar isomorfie is voor idioten en machines,
nog is er geen algoritme dat met vaste hand
mijn dromen leidt naar het verkeerde land.
Ik denk aan noötropisch water, waar horizon en
hemel zich vervlechten in een steppe van cyaan.

III

U heeft duizend nieuwe berichten
Het systeem heeft u doorgelicht en
wij werden te licht bevonden

IV

Wij zijn ontmaskerd, maar wie ontmaskert
zelf de ontmaskeraars. Eens te meer
glipt de misdadiger door de mazen
van het internet.

Wij staan alleen, en ik sta geseind
Wij moeten die verhalen blijven delen

V

Dit is de vloek van het voelen en het denken
duister en helder, held en slechterik
in één overproductief lichaam, met haar
en nagels en naden en zaad en bloed

VI

Maar als ik ik niet zou zijn, wat dan wel
behalve de anemische anatman
Geen leegte is ooit voorwaardelijk
Geen liefde is ooit geboren uit neutraliteit