Als kind lag ik in het gras 's nachts
terwijl grote mensen lachten en dronken
Ik was elders, tijdloos, ogen open
ademend tussen sterren en planeten
Alleen het heelal was ruim genoeg
voor mijn eindeloze gedachtedrift,
alleen de ruimte kon de ijlheid bevatten
van kinderlijke transcendentie
Als man lig ik in bed als gehangene
met gebogen knie, wachtend op een visioen
Het plafond is aan de lage kant
en heeft me in elkaar gevouwen als een krant
Maar als ik de ogen sluit,
dan keren de sterrennevels terug
Dan sluip ik langzaam uit mijn schulp
en beman ik weer mijn oude ruimteschip
