Terhulpen

Er zit een barst in mijn mond
van een klok die te volmaakt tikt
Mijn armen hangen over de randen
en m'n ogen zitten vol mos
en kreupelhout. Een ziekte
vol liefde wormt zich traag
door klieren en late impressies
van post-coïtale vluchtpartijen.

Eén vinger trommelt in morse
zijn eigen nukkig soort jazz.
In één oor sijpelt helder water
en uit een ander oor komt stoom.
Dood als Marat zit ik verborgen
en tel ik slechts de spoken
die hier huizen in elke vale hoek

Edelgas

Hij kijkt omhoog,
het haar gewassen in het vuur van de tijd,
steeds hoger, boven de daken en torens
vanuit de diepte van kanalen
met water zo hard als de ruimte
en bruinsteen van Duits expressionisme

Hij ademt vrij
met veelkleurige tanden
en gaten in zijn ruiende vederkleed,
maar wat geeft dat nog
in deze automatisch aan- en uit-
geschakelde nachten

Hij wint aan hoogte
voor niemand in het bijzonder
als een omgekeerde meteoor
in zijn zelfgemaakte holoceen,
een altijd uitdijend venster
in de tijd,
een vrijhaven van het denken.