Vandaag lost op tot waar het licht nog reikt
en dan zijn er enkel nog de avondwolken.
November brengt in herinnering wat voortleeft,
ondanks alles. Ik kan goddank weer wenen -
het privilege van wie bloed en lymfe heeft.
Het zachtst is mijn oude huid aan de vuisten,
het hardst aan het fornuis van het voorhoofd.
Er hangt damp rond de lampen, als spoken
die niet weg te denken zijn. Ooit hield ik
in het najaar enkel handen vast. Nu is er
rust, en routine. In de verte start een auto,
maar mijn jaagpaden zijn verlaten,
en nergens ritselt er iets in het gras.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten